9/11

daar lag ik dan op de bank en tom tom er naast op een matrasje,
soms hoorden je hem nog mokken met 'waarom trap ik er altijd in' nu werd het best irritant 'tom kan je je smoel dicht houden?' 'ik bergrijp het gewoon niet hoe kan het dat jij alles beter kan? hope hoe kan het??' als ik er zo over na dacht wist ik het zelf eigelijk ook niet ooit zal ik er wel achter komen volgens mij ben ik gewoon een apart mens 'tom ik weet het niet ik met niet heel veel anders ik ben gewoon een ietsiepietsieputterug beetje beter dan anderen' 'hope jij bent 1000 keer beter dan anderen' 'tom ge slapen ik word moe van je' het was deels gelogen en deels niet ik wilden ook weten wat er aan de hand was maar ik werd er ook moe van alles is zo anders volgens mij zie ik de wereld ook anders dan anderen mensen 'hope' 'ja tom' antwoorden ik al een beetje geiriteert 'je krijgt je eigen mini huisje in la push'of ik droom of hij word gek nou ja hij word gek denk ik 'tom slaap je ofzo al want waarom zeg je zulke rare dingen??' de kamer werd niet meer gevuld met de stem van tom nou eigelijk wel het was zijn stem alleen dan in snurk stand.
ik zuchten even en viel niet lang daarna in een droomloze droom

'hope? word eens wakker we moeten ontbijten dan gaan we hope' door een zachte fluisterende stem werd ik wakker 'tom wil jij ontbijt voor me maken' ik keek hem met puppy ogen aan en niet veel later stond hij in de keuken ik vond het best lekker om mensen zo in je macht te hebben,
tom komt terug met appelsap met een geroosterd broodje met file american mijn favorite ik gaf tom een dankbare glimlach en begon aan mijn ontbijt ik hoefden niet veel te eten als ik een broodje neem in de ochtend heb ik tot 15:00 niet meer honger, best fijn.
'tom wat zou je er van vinden als ik een dagboek bij hou?' tom keek me even fronsend aan en lag toen op de grond te rollen van het lachen 'jij hik een dagboek hik je weet dat hik je dat geen 2 dagen volhoud!' ik keek hem even beledigt aan 'ja das waar laat maar'

de auto stond buiten klaar en we zouden meteen kunnen vertrekken.
dat deden we dan ook na 5 minuten met mijn dagboek grap zaten we in de auto.
op naar de stad, dorp ,gerucht waar ik de naam steeds van vergeet jippie.
ik zet hard de radio aan en zing hard mee op bruno mars tom kijkt soms eens met een glimlach naar me en dan weer naar de weg na 7 uur rijden stopte we even voor wat boodschappen in een of ander drop er naast toen ik uit stapte was het eerste wat ik dacht :veel groen het zag er allemaal een beetje oud uit we liepen naar een winkel haalden kaas boter melk twee pizza's voor vanavond cola de rest deden we wel een anderen keer zelf hadden we nog brood meegenomen uit NYC.