036~

Ik kon Bill ergens afzonderen in de keuken en was van plan om hem te pletten tussen de koelkast als hij me niet zou vertellen wat er aan de hand was. 'En, weet je al of je me eindelijk gaat vertellen wat er aan de hand is?' vroeg ik opgewekt. Bill zuchtte. 'Niets, ik ben gewoon een beetje moe... ik bedoel, nooit eerder hadden we meer dan 2 concerten op een week, nu hebben we nog maar 1 dag per week vrij.' zei hij op een zacht toontje, maar het was duidelijk dat Bill loog. Hij klaagde niet over de concerten, hij leefde erin op. Hij kwam tot leven, nog meer dan tijdens een kussengevecht. 'Kom op, sinds wanneer vertrouw je me niet meer?' vroeg ik hem, toch wel lichtjes gekwetst. Bill nam eigenlijk de plaats in van wat bij normale meisjes een beste vriendin zou zijn. Ik had alleen maar beste vrienden. Bijna mijn enige vrienden. 'Sweetness, je weet dat je hem - en mij natuurlijk ook- kan vertrouwen. Je weet toch dat Bill zijn up en downs heeft, heeft hij al jaren.' zei Tom luchtig terwijl hij de keuken binnenkwam. Ik zag dat Bill zich concentreerde op iets achter mijn schouder dus ging ik er van uit dat Tom iets "zei" of uitbeeldde. Ik draaide me vliegensvlug om, maar aan Toms gezicht was niets op te merken. Hij was dan eigenlijk ook een geboren acteur. Ik keek hem met toegeknepen ogen aan, maar verliet de keuken dan. Ik bleef staan aan de deur en probeerde te luisteren. iemand zuchtte, ik gokte op Bill. Tom fluisterde iets. het leek op; 'Dat was nipt, stel dat ze het te weten kwam.' plannen ze iets? Ik hoopte alleen dat het niets voor mijn verjaardag was, ze mochten ondertussen wel al weten dat het verspilde moeite was. ik was waarschijnlijk de enige ter wereld die niet van verjaardagsfeestjes hield, maar wel van cadeautjes, alleen had je van die mensen die met dat laatste overdreven. Met momenten deed Tom dat, maar dan was het meestal omdat hij mijn verjaardags-, kerst-,of weet ik veel welk ander cadeau vergeten was. Dan kreeg ik er meestal 2. Ik liep snel door naar de woonkamer en zette de tv aan. Georg en Gustav kwamen binnen, Georg had een magazine vast en ze waren zo in gesprek dat Georg bijna op mij kwam zitten. 'He, rustig, oudje. Je plet me bijna.' mompelde ik zacht. Georg keek geschrokken op en grijnsde. 'Lieve schat, denk je dat er ook maar een moment was dat ik je pijn zou willen doen? op gelijk welke manier?' vroeg hij met een schittering in zijn ogen. Ik glimlachte. 'Waarschijnlijk niet express.' gaf ik toe.