034~

Tom kon bijna niet wachten tot we bij hen thuis aankwamen. Toen ik wou uitstappen, hield hij de autodeur voor me open. Het was zo anders, en niet-Tom dat het grappig werd. Ik glimlachte en sloeg de waaier open voor mijn gezicht. Wel, dat was de bedoeling, eigenlijk sloeg ik ermee tegen mijn hoofd. De jongens herinnerden me er de volgende dagen non-stop aan.Ze zagen het als hun heilige plicht om me te zorgen dat ik het nooit van mijn leven zou vergeten. Ik had de waaier diep in mijn tas weggestoken, en iedere keer dat ik dat ding zag, zuchtte ik. Bill kreeg zijn normale doen terug, net zoals zijn broer. Tom hing veel om me heen, maar meer op de vriendschappelijke manier die ik van hem gewend was. De normale, macho, grappende Tom, mijn beste maatje had terug de plaats in genomen van de tom die lief en zacht en … in een of andere manier ook begripvoller was. Ik vond het beter zo, het was duidelijk. Wij waren gewoon een stel goeie vrienden en geen van ons twee nam de moeite om dat te veranderen. Ik had beter moeten weten. Tom is niet iemand die rechtuit gaat, hij loopt rondjes, en komt via vele omwegen en sluipwegeltjes toch waar hij wil komen. Ik wist het, omdat ik hem zo goed kende, en toch zag ik het nooit aankomen.
We waren een paar dagen bij hen gebleven, en daarna reden we veel rond door Duitsland, een concert hier en daar. We wisten allemaal dat dit slechts het begin was van wat nog allemaal moest komen. Ik merkte ook dat Simone ons -Tom en ik- nog veel meer in de gaten hield dan dat ze voordien deed. Toen deed ze het nog onopvallend, dit keer viel ze meteen met de deur in huis. Wel, auto om precies te zijn. 'Laura, je mama heeft gebeld terwijl jullie weet ik veel wat aan het doen waren in de kleedkamers of waar jullie dan ook zaten.' mompelde ze terwijl ze zich zo veel mogelijk op de weg probeerde te richten. 'De speelhal.' mompelde Georg afwezig. 'Doet er niet toe. Ze komt je morgen halen, het is de bedoeling dat jullie over drie dagen voor een maand naar België gaan.' zei ze snel. Ik keek achter me naar de jongens. 'Een maand naar België?' vroeg ik verbaast. Tom ving mijn blik. 'Kan ze niet bij ons blijven? Ik bedoel, ze woont nu al praktisch bij ons in.' argumenteerde hij. Tom had natuurlijk wel gelijk, ik had mijn eigen kamer, perfect tussen die van de twee jongens in.

Was ik de enige die gisteren bijna gek werd toen quizlet plat lag? of ben ik niet de enige met een verslaving?
Ik ben trouwens van plan om het een beetje moeilijker te maken; eerst 10 reacties voor ik vanavond nog een stukje plaats en anders moeten jullie w8en tot morgen of zo