-11-

Die knipoog, die glimlach.
Ik voelde dat mijn keel droog werd en stapte uit bed, liep naar de badkamer en keek op in de spiegel. Wat zag ik er toch blij uit. Ik pakte het glaasje dat naast mijn handen stond op het stenenblad. Vulde het met water en dronk het op. Opeens spuugde ik het uit.




"Hoorde ik het nou goed, was dat werkelijk die stem, of was het mijn verbeelding?" vroeg ik mezelf af en ik hield me doodstil. Het geluid kwam door de muur naar binnen. Omdat het doodstil was kon ik het horen, maar niet al te best. "Was da da ene meisje?" weerklonk het door de muur. "Waar he je he over?" weerklonk het weer. Ik liep naar de muur en legde mijn oor op de koude muursteentjes. Nu klonk het beter. "Dat ene meisje met dat bruine haar en die blonde hygleights?"
"Welk meisje, er waren er zoveel"
"Dat ene, je weet wel"
"Nee, weet ik echt niet"
Ik wist wel dat Harry het was en met Niall aan het praten was. En ik wist haast wel zeker dat Harry niet wou dat hij vernederd werd door hem.
"Dat ene meisje, waarmee je oog contact had."
"Ohh, dat ene meisje, wat wil je ermee zeggen?"
"Ik zag heust wel hoor dat je hier leuk vindt"
Ik voelde mijn wangen rood worden en mijn mond hoeken krulde omhoog.
Ik hoorde dat 1 van de jongens opstond van het bed en richting de muur liep. "Heey, Iris, wat doe je?" hoorde ik opeens achter me. Ik schrok me dood en gleed uit op de vloer. opeens was het dood stil aan de andere kant van de muur. "Oh, sorrrrrry, gaat alles goed?" zei Jodie spastisch. "Ja hoor" zei ik en keek naar Jodie. Ik haalde mijn haren voor mijn gezicht weg en kwam omhoog.