Aanval - 16

We werden alle drie weggebracht en in de cel gestopt. Ik vroeg me af of ik hier lang zou moeten zitten. Maar al na een half uurtje kwam een wachter me halen.
“Meekomen”, beval hij. Ik stond op en volgde hem. Hij had mijn handen niet om mijn rug gebonden, maar hield me wel stevig vast. We liepen naar de cel van de admiraal. “Uw tijd is om. Geef die brieven maar hier.”
“Ik wil ze versturen met de zekerheid dat niemand ze leest”, protesteerde hij.
“De prinses wil dat deze dame hier ze verstuurt”, zei de wachter. De admiraal aarzelde even, maar gaf de brieven toen aan mij.
“Zorg dat ze goed aankomen”, waarschuwde hij me.
“Zeker”, knikte ik. De bewaker sloot de celdeur weer, en bracht me naar de prinses.

“Hallo”, glimlachte die. Er zaten al twee valken op de vensterbank. “Deze zijn hierheen gestuurd door de soldaten”, legde ze uit. “Heb jij de brieven al gelezen?”
“Nee, prinses”, glimlachte ik.
“Doe dan maar, als je wilt.” Ik knikte en las de brieven.
“Er staat precies in wat ik verwacht had”, zei ik.
“Goed dan, verstuur ze maar”, zei de prinses gerust gesteld. Ik liep naar de valken en verstuurde de brieven. Ik keek de valken na terwijl ze wegvlogen.
“Bent u eigenlijk nog van plan het uniform van de admiraal af te nemen?”, vroeg ik haar.
“Waarom?”
“Het zou me niet verbazen als hij nog ergens een geheim wapen bij zich droeg”, legde ik uit.
“Hmm, goed. Bewakers, neem die twee hun uniformen af”, beval de prinses. Ze wendde zich tot mij. “Hoe heet jij eigenlijk?”
“Lizzie.”
“Ik ben Yue.”
“Dat weet ik, prinses”, glimlachte ik.
“Je mag me Yue noemen als er niet te veel volk in de buurt is”, zei ze.
“Bedankt, Yue”, zei ik zacht. Ik was echt blij dat ze me vertrouwde. Maar ik moest er tegelijk voor zorgen dat ook de vuurnatie me bleef vertrouwen, en dat was een lastige taak. Twee vijandige kampen die één persoon moesten vertrouwen.