Aanval - 15

“Kalm aan een beetje, dat was de afspraak. En als u niet al te moeilijk doet kan ik het u misschien iets comfortabeler maken.” De admiraal gromde kwaad, maar zweeg.
“Prinses, ik meld me vrijwillig aan als gijzelaar”, zei ik zacht.
“Wat? Nee, jij moet de anderen uitleggen wat we net hebben besproken”, protesteerde de admiraal.
“Ik was al van plan haar hier te houden”, zei de prinses. “Maar dus is ze eigenlijk door ons beiden gekozen. Ik geloof dat het eerlijk is als ik een groep soldaten kies, waar u er dan één uitkiest als mijn gijzelaar. Niet?”
“Zal wel”, zei de admiraal kwaad. “Maar ik eis dat ik een brief naar de vuurheer mag sturen, en een naar de schepen, die u niet leest.”
“Goed, u krijgt zodadelijk een half uurtje tijd daarvoor”, stemde de prinses in. “En de groep waaruit u iemand mag kiezen die ook hier blijft, is de groep die hier nu binnen staat.” De admiraal keek rond.
“Hij”, wees hij iemand aan. Natuurlijk, iemand die niet goed vecht, dacht ik.
“Akkoord”, knikte de prinses. Ze wendde zich tot de anderen. “Vertrek.”
“Vertel op de schepen wat hier besproken is. Ik stuur nog een brief met extra informatie”, zei de admiraal hen.
“Goed”, knikten de mannen, en verlieten het paleis.
“Neem hen gevangen”, zei de prinses. Al snel voelde ik hoe een wachter mijn handen weer achter mijn rug bond. “Breng hen weg, en geef de admiraal iets om te schrijven. Hij krijgt een half uur.”