|| O1O

Met een tegenstrijdig gevoel verliet ik de slaapzaal, want het was maandag en de lessen begonnen weer. Iets wat ik liever wilde vermijden maar dat kon niet. Beneden zat Julian te wachten, hij had beloofd om niet van mijn zijde af te wijken. En dat deed hij ook niet. Hij zat naast me tijdens het ontbijt, bracht me naar mijn les en stond me weer op te wachten toen ik het lokaal uit kwam lopen, hij gaf boze blikken aan de leerlingen die opmerkingen gaven – want het verhaal was natuurlijk de ronde door gegaan – hij spijbelde wanneer ik een tussenuur had en hij stond zelfs op het punt om Draco aan te vliegen als Anderling er niet was om hem tegen te houden.

‘’Ik kan niet begrijpen dat je nog geen relatie hebt met Julian.’’ Ik keek op naar Elaine die naast ze zat. Julian had erop vertrouwd dat ze bij me bleef met Liz tot hij terug was. Liz knikte instemmend.
‘’Die jongen doet alles voor je. Hij bekijkt je zoals niemand anders doet. Ben je nou echt zo blind dat je het niet in de gaten hebt.’’ Ik wist niet waar ze het over hadden. Julian was gewoon een vriend, hij hielp ze zoals ik hem vroeger ook vaak hielp. Dat doen vrienden voor elkaar, toch? Of was ik echt zo naïef dat ik het niet opmerkte. En als dat zo was, dan verdiende ik hem al helemaal niet.
‘’Je verbeeld het je maar.’’ Mompelde ik, hopend dat ze niet zouden doorhebben dat ik al lange tijd iemand anders leuk vond.
Bijna als geroepen stond Julian voor ons neus, en nog voor Liz of Elaine kon antwoorden stond ik weer overeind. ‘’Zullen we naar de common room gaan?’’ vroeg ik Julian en hij stemde in. Snel zei ik Liz en Elaine gedag en liepen we naar de westertoren, hopend dat ik geen bekende meer zou tegenkomen. Maar helaas kwam ik die wel tegen. Eerst, Draco, die natuurlijk vroeg of ik al een slaapplaats had gevonden. Harry, die zich voor de zoveelste keer verontschuldigen en toen iemand die ik niet had verwacht.
‘’Fred.’’ Verbaasd keek ik op.
‘’Hoi Lotus!’’ Julian stond er maar schampachtig bij, natuurlijk wist hij niet dat we elkaar konden, niemand wist dat.
‘’Ik spreek je nog wel een andere keer.’’ Snel liep ik om Fred heen en trok Julian mee.
‘’Ehm.. wat was dat precies?’’ vroeg hij twijfelachtig.
‘’Ik wil het nu niet nog erger maken. Als Draco ook al gaat zeggen dat ik met de Weasley’s om ga kan ik het helemaal vergeten!’’ tot mijn geluk ging Julian er niet op in. Of hij me geloofde wist ik niet, maar hij stelde geen vragen en daar was ik al blij mee. Meer kon ik niet vragen.
De avond volgde snel en ik besloot vroeg naar bed te gaan, de slaap overviel me en ik nam afscheid van Julian. Ik negeerde Cho die een gesprek probeerde aan te knopen, draaide me om, en viel al snel in een diepe slaap vol nachtmerries.

Nachtmerries had ik de laatste tijd steeds vaker, telkens opnieuw dezelfde droom. Ik werd elke keer weer door mijn ouders op straat gezet, rende het bos in en viel telkens weer opnieuw in dat gat zonder bodem. Hierdoor werd ik elke ochtend weer steeds vermoeider wakker. Uit bed komen kostte me steeds meer moeite, het had voor mij geen zin meer om naar de lessen te gaan. En zo dacht ik er vandaag weer over. Het was donderdag ochtend en wederom sleurde ik mezelf met tegenzin uit bed. Ik sprong snel onder de douche, trok mijn gewaad aan, deed niet teveel moeite met mijn haar en make-up en liep naar de leerlingenkamer waar Julian zoals elke ochtend weer trouw zat te wachten om de hele dag bij me te blijven. Nee, ik werd absoluut niet gek van hem, ik waardeerde het, maar vroeg me af of het wel nodig was. Maar dit was geen ochtend zoals altijd. Want tijdens het ontbijt kreeg ik een brief van één van de vele uilen die post bezorgde. Ik herkende het kriebelige handschrift en stak het snel in één van de zakken van mijn gewaad. Julian zat de ochtendprofeet te lezen en had geen tijd om het te zien. Mary Ann wel, maar die vroeg er niet om, elke mens heeft zo zijn privacy zei ze altijd. Dus zodra ik alleen was – ik vertelde Julian dat ik naar de toilet moest – haalde ik de brief uit mijn gewaad en begon te lezen.

Voor mijn kleine Lotus

We hebben elkaar lange tijd niet meer gesproken, met dank aan jouw ouders en oh zo lieve broer – ahum –
Ik weet niet precies wat er allemaal is gebeurd, maar je lacht niet meer, je ogen stralen niet meer en je broer doet nog vijandiger dan normaal. Dus ik hoop dat je wilt praten, zodat ik je misschien weer zou kunnen opvrolijken net als ik vroeger deed.
Wat denk je eraan? Vrijdag avond, 21.00 aan de rand van het verboden bos.

Fred.

Eindelijk zou er een moment zijn om naar uit te kijken. Maar aan de andere kant was het ook ontzettend verkeerd. Wat als een zwadderaar of nog erger, Draco, mij zal zien. Dan kan ik het helemaal vergeten. Dan zou ik de Malfoy familie ten schande doen, nog meer dan ik nu al heb gedaan. En dat wilde ik niet. Maar ik zou er niet aan kunnen denken om Fred alleen te laten staan. Dus ik besloot om vrijdag naar hem toe te gaan, zoals hij vroeg. In de hoop dat we weer zo’n band zouden kunnen krijgen zoals we die vroeger hadden. Stiekem natuurlijk, het was ons geheim, zoals we dat altijd zeiden.

# Hope you like it. (:
# Kudo's en reacties zijn zeer welkom.
# Net als nieuwe abo's ofcourse!