Chapter two. Irritation, magic, and lots of red hair. 2.12

Binnen een aantal minuten kwam de huiself terug, met een dienblad vol met chocolade-ijs. Hij wees naar een tafeltje, wat ergens vergeten in de hoek stond, en gebood ons daar te gaan zitten. Ik sjokte achter de tweeling aan naar het tafeltje toe en keek even verafschuwd om me heen. Het tafeltje was vreselijk smerig, net als het stukje er omheen. Het behang was redelijk vervaagd en er zaten vetvlekken op de grond. Toch kon ik het ze niet kwalijk nemen, want er was toch nooit iemand die hier kwam. Niemand kwam rustig eten in de keuken van Hogwarts, behalve de Weasley tweeling dan natuurlijk. Buiten dat lag dit stukje zo afgelegen, dat ik me wel afvroeg ze überhaupt wel wisten dat hier een tafel stond. Ineens veranderde alles om me heen; de vloer was brandschoon, het behang leek weer als nieuw en het tafeltje was rijkelijk versierd met een schattig kleedje en een vaas met prachtige bloemen.
‘Na u, madame!’ zei Fred beleefd, terwijl hij mijn stoel achteruit schoof.
Ik keek hem verbaasd aan, maar ging toch zitten, waarna hij mijn stoel weer netjes aanschoof. De huiself plaatste drie grote schalen met chocolade-ijs op de tafel, waarna hij –na nog even een nette buiging gemaakt te hebben, weer wegliep en ons liet genieten van ons ijs. Het zag er verrukkelijk uit. Er zaten drie forse bollen met allemaal verschillende soorten chocolade-ijs in, met een saus van gesmolten karamel er overheen. Ook zaten er kleine toefjes slagroom op en stond er één of ander prikkertje in met een palmboompje. Hongerig stak ik mijn lepel erin en begon genietend te eten. Ik was in de hemel. Of niet..
‘Hey Eve,’ begon Fred.
‘Hm?’ zuchtte ik even, waarna ik hem aankeek.
‘Heb je wel eens een ongeluk in een tunnel gezien?’ smakte hij, met zijn mond zoveel mogelijk open, zodat een bruine brei van ijs zichtbaar werd.
Walgend keek ik hem aan, wanneer hij begon te grinniken. Mannen.. Er zat allemaal chocoladesaus om zijn mond verspreid, waardoor hij eruitzag als een klein kind die niet normaal kon eten.
‘Oh, Freddie toch!’ riep George ineens.
Hij sprong op van zijn stoel en rende naar Fred toe. Hij knielde neer voor Fred zijn stoel en keek hem even grijnzend aan. Hij likte zijn vingers overdreven, waardoor hij me even deed denken aan een wild dier, waarna hij verwoed Fred zijn gezicht begon te boenen. Het zag er zo belachelijk uit, dat zelfs ik een grinnik niet kon onderdrukken.
‘Waar ben ik nou weer beland?’ zuchtte ik.
De tweeling leek me niet eens te horen en ging vrolijk verder. Wanneer ook het laatste beetje saus van Fred zijn gezicht af was, keek George trots om zich heen.
‘Nu ben je weer mooi schoon,’ zei hij, terwijl hij even in Fred zijn wangen kneep.
‘Idioten,’ zuchtte ik.
‘Oh no, you didn’t!’ riepen ze in koor.
Dit kon niet veel goeds betekenen. Ik keek ze angstig aan, terwijl ze bleven grijnzen. Met een snelle beweging had George zijn lepel vol met ijs geschept en schoot hij het mijn kant op. Dit was duidelijk het teken voor Fred dat hij ook moest beginnen, want voor ik het wist, werd ik bekogeld met allerlei dingen; van eten tot andere plakkerige dingen, enzovoort.
‘Jullie zijn zo dood,’ grijnsde ik.
Ik liep naar het aanrecht en pakte de waterspuit vast. Ik had geluk dat alle huiselfen even een pauze hielden op het moment, anders had ik nu een groot probleem gehad. Ik richtte de waterspuit op beide jongens en drukte hem zo hard mogelijk in, wat ervoor zorgde dat ze geraakt werden door een forse straal water. Ze gilden als schoolmeisjes en begonnen rondjes te rennen. Ik gooide er een paar eieren, die ook op het aanrecht stonden, achteraan en pakte nog wat bloem. Ook de bloem strooide ik vrolijk over ze heen, waarna ze helemaal plakkerig waren. Dit was zo smerig.. Al gauw kwamen de twee jongens ook in actie en begonnen ze van alles te verzamelen; het begin van een heus voedselgevecht.

‘Ik geef me over!’ gilde Fred opeens.
Hij hield een witte zakdoek in de lucht en zwaaide er even mee, als teken van overgave. Ik grinnikte even, maar stopte wanneer ik er last van mijn buik van kreeg. Ik had de afgelopen week meer gelachen dan de voorgaande jaren bij elkaar; dit was mijn buik duidelijk niet gewend. Ik stond op en besloot dat het tijd was voor een douche. Ik was helemaal bezaaid met smerigheid. Mijn haar plakte aan mijn gezicht en mijn kleding had één kleur gekregen, waardoor het zwaar en plakkerig werd. Daarbij stonken we alle drie een uur in de wind, wat het er ook niet beter op maakte.
‘Heel leuk en aardig allemaal, maar ik ga douchen,’ grinnikte ik.
‘Goed idee,’ zei Fred, terwijl hij overdreven met zijn wenkbrauwen wiebelde.
‘In je dromen,’ knipoogde ik.
‘Klopt!’ grijnsde hij hierop.
Ik keek hem even verstomd aan, maar besloot toch door te lopen en niet te reageren, hij zou toch overal een weerwoord op hebben. Ik liep de keuken uit en liep door de gangen, op weg naar de slaapkamer, zodat ik kon douchen. Allerlei leerlingen keken me grinnikend aan en begonnen meteen te fluisteren, wanneer ik ze passeerde, ik werd zelfs nagewezen. Dit verbaasde me echter niet, ik kon wel raden dat ik er belachelijk uitzag, dus ik liep stug door. Eenmaal aangekomen in de Gryffindor Common Room werd ik meteen hartelijk begroet; met allerlei gelach.
‘Wat is er met jou gebeurd?’ vroeg Ron verstomd, wanneer ik het trio passeerde.
‘Je broers,’ zuchtte ik.
Hij knikte met een begrijpende blik in zijn ogen, waarna ik snel weer doorliep. Ik had geen zin in meer vragen. In de slaapkamer aangekomen sprong ik meteen onder de douche, met kleding en al -die waren namelijk ook smerig. Ik sloot genietend mijn ogen, bij de warme stralen, terwijl ik alle viezigheid van me af voelde spoelen. Na een paar minuten trok ik mijn kleding uit en gooide ze in een hoek van de badkamer, zodat ze konden drogen, en bleef zelf nog een paar minuutjes staan. Wanneer ik me volledig schoon voelde, stapte ik onder de douche vandaan en kleedde me, met schone kleren natuurlijk, weer aan. Ik bond mijn natte haren even in een losse knot en liep de slaapkamer weer in. Daar aangekomen zag ik een brief op mijn bed liggen, met een vreselijk net handschrift. Ook viel het me op dat mijn –nieuwe- naam voluit geschreven was, iets wat maar een schaars aantal personen zou doen. Hierdoor wist ik meteen wie de afzender was; mijn moeder. Fijn.