Hoofdstuk 4

Hoofdstuk 4
Ik liep naar de bushalte. Gelukkig was ik vroeg want ik had werkelijk geen idee waar de bushalte was. Ik werd er gek van. Ik liep een klein stukje verder, ging de hoek om en eindelijk! Eindelijk gevonden waar ik naar op zoek was! Ik zag net de bus aan komen dus ik rende gehaast naar de bus toe. Zonder te kijken of het wel de goeie bus was stapte ik in. Ik keek de bus in. Er zaten alleen maar oude bejaarden in. Alle mensen keken op toen ze mij zagen. Een oude man lachte smerig naar me. ‘Welke bus is dit?’ vroeg ik aan de buschauffeur. Hij zei iets over een reisje naar de dierentuin met ouderen. Ik schaamde me zo erg dat ik direct de bus uit rende. Eenmaal buiten de bus gekomen keek ik naar de grote letters op de bus. ‘JE LEVEN BEGINT PAS ALS JE 50+ BENT. BETAAL VOOR EEN HEEL JAAR LANG EN BELEEF TE GEKKE UITJES!’ Oké dan, dacht ik. Dat is dus niet de goeie bus. Ik gaf het op… Deze stad is geen plek voor mij. De bus is geen voertuig voor mij. Doe mij maar gewoon elke dag tien minuutjes fietsen. Ik plofte neer. Ik haalde mijn MP3-speler uit mijn zak en luisterde naar mijn favoriete band. Tokio hotel. Ik hield ook wel van andere muziek maar daar had ik nu geen zin in. Ik begon mee te neuriën met de liedjes. Heerlijk, deze muziek. Ik was al wat rustiger geworden. De oudjes bus reed weg. Even daarna kwam er weer een bus aan. Ik keek naar het nummer. Het was nummer zeventien! Dit is mijn bus. Ik keek op mijn horloge. Acht uur. Dat klopt. Nu kom ik toch nog op tijd op school. Ik stapte in. Liet mijn kaart zien en ging op een plaats zitten. Ik deed mijn muziek weer aan en luisterde weer verder. Opeens hoorde ik iemand, iemand begroeten. Had hij het tegen mij? Ik keek om. Het was Tom! En hij had het tegen mij! Ik haalde mijn oortjes van mijn MP3 uit mijn oor. ‘He!’ Tom gebaarde of hij naast me mocht zitten en ik gaf hem de toestemming om op de lege plek plaats te nemen. ‘Waar luisterde je naar?’ vroeg Tom. ‘Ow, zomaar wat..’ loog ik. ‘Laat me eens horen.’ Hij pakte het oortje en luisterde. Ik wachtte af op zijn reactie. ‘Haha, Tokio hotel!’ Ik keek op. ‘Vind jij het ook mooi?’ Hij lachte. ‘Ja wel! Daar zit ook een Tom in.’ Ik dacht na. Dat is waar ook… nu ken ik twee Toms’. ‘Owja, klopt!’ zei ik lachend. ‘Maar welke school ga je?’ vroeg Tom. ‘Zoutwater college.’ antwoordde ik. Toms’ ogen werden groot. ‘Daar zit ik ook op!’ Ik lachte. ‘Is het een leuke school?’ vroeg ik met een zenuwachtig stemmetje. Hij lachte. ‘Ja hoor!’ Tom stelde me gerust. We praatten verder en zo kwam ik erachter dat ik ook bij Tom in de klas zou komen. Te gek! Ik voelde me zo gelukkig! Niks kon me lach van me weg nemen. Tenminste dat denk ik…