007. When my love comes back around.

'Eh? Waar heb jij het over?' antwoord ik. 'Over jou on-acceptabele gedrag!' Dat was de druppel, het ergste wat hij kon zeggen. Ik stond luidruchtig op, en keek echt zo boos. Mijn boosheid meter stond zeker op tien. Ik sloeg met mijn vuist hard op de tafel, en keek Victor boos aan. 'Wat? Zeg jij dat ik een on-acceptabel gedrag vertoon? Kijk naar jezelf man, jij weet niet wat er door je hoofd gaat! Jij, jij vuil onbeschofte lul!' antwoord ik zo boos dat ik rood uitsla. 'Hey, Gigi, rustig,' Danice probeert me nog te kalmeren, maar niks houd mij nu nog tegen. 'Weet je wel wat je aanricht? Ik dacht vroeger dat jij mijn grote voorbeeld was, maar als jij zegt dat ik een on-acceptabel gedrag vertoon, dan lijkt het net of mijn grote voorbeeld een vieze kakker was!' Ik kijk hem diep doordringend aan, en stampvoet weg naar de kelder, vlak onder de trap. Ik doe het deurtje op slot, van binnen, en begin te huilen. Soms lijk ik net een klein kind, maar ik ben Gina, Gina Summer. Ik ga staan voor het kleine altaar, dat oma ons gaf voordat ze op reis ging naar Afrika. Dat is inmiddels al twee jaar geleden, maar ze is nooit meer terug gekomen. Ik zucht, en heb een vermoeden dat oma Summer ook dood is. Dan komen Mia en Lia naar me toe, en kruipen op mijn knieën en trekken zich omhoog op eigen houtje. Lia klautert naar mijn nek, en gaat onder mijn lange, sluike haar liggen in mijn nek. Het kriebelt! Mia gaat ook bij me liggen, en spint. Ze ligt half onder mijn hals, en ze speelt met mijn haarlok dat over mijn gezicht is gevallen. Het zijn toch echt mijn beste vriendjes, als ik ze nodig heb zijn ze er voor me..

[Kudo? ]