031~

'Maar je gaat me wel uit de weg.' mompelde Tom zachtjes. ik keek naar mijn handen, en het koude blikje dat ertussen geplet werd. ik schudde zachtjes mijn hoofd. ik keek vanuit mijn ooghoeken naar TOm, hij had zijn wenkbrauw opgehaald. 'Sorry.' mompelde ik zachtjes; Hij lachte half. Hij bleef me maar aankijken. 'En nu wil ik alleen maar weten waarom je me uit de weg gaat.' mompelde hij zacht. Hij nam nog een slok en leunde helemaal achteruit in de zetel. Hij zou sneller in slaap zijn dan hij liet uitschijnen. Van alle promoties en de fotoschoots raakte hij behoorlijk vermoeid. vooral omdat ze daardoor veel vroeger op moesten staan. Laura hield haar mond, er kwam geen letter meer over haar lippen. Ze was niet van plan om te zeggen tegen Tom dat ze hem uit de weg ging omdat iedereen haar overtuigd had dat hij verliefd was op haar, of op zijn minst een crush. ALs ze dan gelijk hadden zou ze haar vriend voor altijd kwijt zijn, en dat zag ze niet zitten. Ze probeerde zich een leven voor te stellen zonder de jongens, het ging niet. Zij waren het enige dat ze kende, de jongens, de band, veel te veel moeten rondrijden omdat de Band van hot naar her moest nu ze eindelijk doorbraken. Wie had ze nog zonder de jongens? Haar broer en zus, die twee kon ze niet uitstaan. Haar ouders, maar daarmee ga je geen leuke dingen doen. School, daar had ze wel een paar vriendinnen, maar met geen van hen had ze zo'n close band als met de jongens. Ze kon gewoon niet meer zonder de jongens, en dat baarde haar zorgen. Het leek alsof haar leven in het teken van de Band stond, er was gewoon niets anders dan de band. Wat als die wegviel?
Tom kuchte een beetje luid om haar uit haar dagdroom te halen, ze was vergeten wat hij eigenlijk wilde weten. Ze had net iets beseft, en hoewel ze heel erg veel plezier maakte met de jongens, merkte ze dat ze gelijk had. Buiten Tokio Hotel had ze niet erg veel leven meer over.