030~

Hij stond op en liep naar de koelkast. Ik herinnerde me dat dat het eerste was dat Simone zocht, en alleen maar om de sterke dranken te vervangen met fruitsappen en frisdrank. Ik had het grappig gevonden hoe ze de hele kamer doorzocht om dat ding te vinden, en dat wij drie hem zonder enig probleem zien staan hadden. Maar dat hadden we haar natuurlijk niet verteld. Tom was er zelf in geslaagd om een flesje Vodka uit te smokkelen voor dat Simone de koelkast vond, maar ze had gemerkt dat er een fles minder was dan die uit Georg en Gustavs kamer. Ze was redelijk... Boos op TOm.
Ik hoorde Tom mompelen toen hij bij de koelkast was. 'COla, hmm, midden in de nacht, geen goed idee. Fruitsap lust ze niet, water is saai. Ik hou het op Fanta, kan ik niets mee verkeerd doen.' als ik niet zo geconcentreerd had zitten kijken naar die vervelende regendruppels, had ik waarschijnlijk gelachen met zijn gezicht. Hij duwde me een ijkoud blikje in mijn handen, ik dronk het op, maar ik voelde me meer als een robot. 'Waaraan denk je echt?' vroeg Tom plots. ik haalde mijn schouders op. 'jij?' vroeg ik zacht. 'Jou.' zei hij duidelijk. Ik schrok ervan en daardoor bleef ik stilzitten. 'Aan hoe je me sinds vanmiddag negeert.' mompelde hij verder toen ik niets zei. 'Heb ik je iets aangedaan of heb ik je kwaad gemaakt of zo?' vroeg hij, en het leek alsof hij het antwoord daarop echt wou weten. Ik schudde mijn hoofd. 'Zo lijkt het niet. wel, eigenlijk negeer je me niet. Je gaat me uit de weg, alsof je bang bent van me. Bij mijn weten zijn we toch vrienden?' vroeg hij. Ik knikte. 'Dat zijn we.' fluisterde ik zachter dan ooit. 'Maar je vertrouwd Bill en Georg meer dan mij.' mompelde hij zacht. ik schudde mijn hoofd weer. 'Zij waren gewoon in de buurt, en je weet best dat ze te koppig zijn om hen te kunnen ontlopen.' zei ik zacht. 'Dus je wil dat ik koppig ben?' vroeg hij zacht. Ik keek weg van het raam en naar hem. 'Nee, absoluut niet.' zei ik snel en luider dan daarnet. Hij grijnsde toen we Bill en raar geluid hoorden maken.