029~

Tom keek me aan, maar hij zei niets voor de verandering. Heel traagjes kwam hij naast me in de zetel zitten, ik bleef voor me uit staren. Naar de regen die zachtjes over de ruit naar beneden gleed. Ik denk dat Tom zich probeerde voor te stellen wat er juist zo interessant was aan de ruit. Na een tijd leek hij het toch op te geven. 'Wat doe je hier zo laat?' vroeg hij, ik keek heel even naar zijn uurwerk. Het was inderdaad aan de late kant, zo rond 2 uur 's nachts. 'Kan ik ook aan jou vragen.' zei ik. 'Ik kon niet slapen, er zijn een paar dingen die me dwars zitten.' mompelde hij zacht. ik voelde dat zijn ogen op mij gericht waren, hij bleef me aanstaren tot ik iets zei. 'Ik ken het gevoel.' mompelde ik zachtjes. Ik vroeg niet waarmee hij zat, misschien zou ik dat gisterenmiddag gedaan hebben, maar na vanmiddag was ik van mening dat ik het niet meer wou weten. ik bewoog zachtjes mee op de muziek van een liedje dat ik niet uit mijn hoofd kreeg. Tom glimlachte zacht. 'Waaraan denk je?' vroeg hij zacht. 'Aan liedjes, aan het feit dat ze verwarming hier niet kennen, aan de rust en de stilte die hier over de stad valt als het nacht is...' mompelde ik. het waren allemaal nietsbetekenende dingen die er niet toe deden, maar ze vielen nu op. Terwijl ik over heel andere dingen nadacht die ik niet aan Tom zou vertellen. 'Interessant.' mompelde hij zacht. 'Heel interessant.' fluisterde ik terug zonder mijn blik van het glas af te halen. 'Heb je dorst?' vroeg Tom plots. 'Ik wel, wat wil jij hebben?' vroeg hij snel. ik haalde alleen mijn schouders op. hij stond op en liep naar de koelkast.