002. When the world turns, you can't.

Ik heb een grote hekel aan mijn broer, Victor. Maar mijn twee poesjes Mia en Lucky helpen me wel. Maar goed, Victor is een rustige, verlegen jongen op school. Maar als hij thuis is gaat hij altijd door het lint, jammer van hem. Hij scheld veel, schopt overal en raakt vaak iemand, en raakt erg gefrustreerd. De artsen zeggen dat hij een ziekte heeft die nog nooit is voor gekomen, maar volgens mij vrezen de artsen het ergste.. Ik pak mijn dagboek, met allemaal ouderwetse plaatjes en een gouden lintje eromheen. Ik strik het lintje nog even, en leg hem dan onder mijn toilettasje. Ik pak nog snel een borstel van mijn bed, en ren naar mijn koffer. Boven de koffer hangt een lange, grote spiegel aan de wand van de inloop-kast. Ik bekijk mezelf, en kam mijn lange, zachte, licht krullende haar. 'Halleluuujaaaah!' roept opeens iemand, waarvan de stem mij bekend voorkomt. Oh oh, het is Danice! 'Danice, ik ben zo blij dat je er bent!' schreeuw ik bijna, en ik zie haar silhouet al de inloop-kast betreden. 'Ha ha, ik heb goed nieuws voor je, weetje!' vertelt Danice me opgewonden. 'Tell me?' zeg ik op een Brits accent. 'Ik.. Ga.. Met.. Jou.. Mee.. Naar.. Pam pam pam.. San Fransisco! Ik mag van mijn ouders bij je komen wonen, like, we krijgen samen een appartementje boven je ouders! Is dat niet amazing?' Danice kijkt erg opgewonden, en ik vind het nieuws echt geweldig.

[Kudo knop zoekt aandacht!]