028~

Toen ik boven kwam, liep ik zonder omkijken de kamer binnen. Ik voelde de blikken van de jongens op mij, maar ik negeerde ze en ging verder met pakken. Geen van hen kwam mijn kamer binnen, Niet Georg, niet Bill, noch tom of Gustav. Waarschijnlijk had Bill ze gevraagd om me even alleen te laten. Om af te koelen.
's nachts kon ik niet slapen. Het was ijskoud in mijn kamer, en alles wat ik Georg, Bill, Tom en Simone had horen zeggen spookte door mijn hoofd. Ik probeerde het buiten te houden, maar het lukte niet. Uiteindelijk gaf ik het op. Ik liep mijn deel van de kamer uit en zette me in de zetel voor het raam. Ik keek naar buiten, het was koud en er liep regen over de ramen. Ook al wist ik dat op ongeveer 5 meter van mij twee jongens lagen te slapen, en op weet ik veel hoeveel meter nog een paar, had ik het gevoel helemaal alleen te zijn. Ik had zoiets nodig om na te denken. Bill en Georg hadden me allebei hetzelfde gezegd vandaag, precies dezelfde zin. Het leek bijna alsof ze het afgesproken hadden, en als dat zo was, hadden ze echt een probleem want daardoor kon ik zeker niet slapen. Je mag misschien 12 zijn, je ziet er veel ouder uit. Ik denk dat iemand die je niet kent je als 15 aanziet, en .. erg vrouwelijk. Het is logisch dat Tom -en andere jongens- anders naar je kijken, omdat ze vergeten dat je stukken jonger bent dan ons. Zou dat het probleem zijn? Tom die leek te vergeten dat ik 4 jaar jonger was dan hem, en vergat hoe lang we al vrienden waren? Het leek me zo ... raar. Ik zat helemaal verzonken in gedachten, daarom schrok ik op toen ik een hand op mijn schouder voelde. Ik draaide mijn hoofd supersnel om, en ik dacht -voor de tweede keer vandaag- dat Georg veel te stil hierheen was gestapt. Maar dit keer was het Georg niet. En als ik heel eerlijk was, had ik het niet anders verwacht. Ik wist dat hij zou komen.