Twaalf uur

Hij veegt snel zijn haren uit zijn gezicht en staat weer op.
"Wat is je plan ?"
"Ik heb geen plan."roep ik boos.
"Wat ,maar je bent toch helderziend ?"
"Ja ,maar ik had dit niet aan zien komen."zeg ik en ga naast hem staan. Hij pakt mijn handen vast en kijkt mij recht in de ogen aan. Zijn gezicht komt dichter bij de mijne en zijn lippen raken de mijne aan. Ik zet een stap naar achter en ren naar Kate. Boos knip ik weer in mijn vingers en sluit mijn handen met een vlammetje erin."Ignis."mompel ik weer en gooi de steekvlam naar de griffioen die zich weer naar Kate had omgedraaid. Angstig deinst hij achteruit. Vlug komt Raito op me afgelopen."Haal haar hier weg. Ik red me wel."zeg ik en wijs naar Kate. Raito lijkt even te twijfelen ,maar de griffioen kwam al weer op ons af dus hij had weinig keus. Snel pakt hij Kate op en ze opent haar ogen."Ben ik dood ?"vraagt ze en kijkt Raito aan."Nee."zegt hij verantwaardigt en loopt met haar in zijn armen de kamer uit. Hij draait zich in de deuropening om en vormt de woorden `ik hou van jou' met zijn lippen. Ik glimlach en voel me warm van binnen worden. Is dat dan hoe verliefdheid voelt ?denk ik en ik kan alleen nog maar aan hem denken. Ik wil op Raito af rennen en in zijn armen vliegen hem vastpakken en nooit meer los laten. Raito mijn gevallen engel. Ik voel me blozen en ik wil hem zeggen hoeveel ik van hem hou ,maar hij is al weg. Een lichte tinteling springt door mijn hele lichaam heen en een grote warme glimlach wil niet meer van mijn gezicht. Plots vult een kou mijn lichaam en val ik op de grond. Ik draai me op mijn rug en zie de grifioen met een bloederige klauw me aankijken. Mijn gehele rug doet pijn en ik probeer overeind te komen ,maar de grifioen haalt weer uit en ik val op de grond. Het beeld begint te draaien maar het is niet zoals ik normaal heb bij een visioen. Hoewel ik mijn ogen open heb wordt het beeld zwart. Ver weg hoor Raito mijn naam roepen ,maar het is te ver weg. Het geluid verdwijnt en ik voel niets meer. De warmte die me eerst omhelsde was weg en ik voel nog licht een hand tegen mijn wang. Zacht als gefluister hoor ik mijn naam en ik wil weer terug ,maar ik heb geen idee hoe. Angstig sta ik in de duisternis en probeer een weg naar Raito's stem te vinden. Maar het lukt niet. Mijn moeder vertelde me toen ik klein was dat een waarzegster een poort tussen tijden was en dat als ze de dood waren hun lichaam en ziel verdween. Hun ziel en lichaam zou dan in het niets belande en nooit meer weg kunnen. Ik haal mijn haar uit mijn gezicht en plots begint mijn haar licht te geven. Ik laat mijn haren door mijn vingers gaan ,maar ik kan de aanraking geen eens voelen. Plots hoor ik en stem."Mia blijf bij mij. Jij bent mijn licht in de duisternis." Ik herken de stem en schreeuw zo hard ik kan. Alleen wat ik hoor is de echo van mijn stem. Ik kijk naar mijn hand en hij begint licht te geven. Van mijn hand gaat het licht naar mijn arm naar mijn gehele lichaam. Met open mond blijf ik ernaar staren en ik voel de lichte tinteling waar in mijn lichaam. Ik voel plots een traan op mijn wang ,maar het licht verdwijnt opeens en ik wordt weer gehuld in duisternis. Het licht trekt zich terug naar mijn arm en dan naar mijn hand. Ik blijf kijken tot het laatste beetje licht uit mijn vinger verdwijnt. Huilend val ik op mijn knieën ,maar er is geen grond. Alleen maar duisternis. Overal om me heen.