9/11

p.o.v hope

tien jaar geleden stond ik hier ook alleen dan vol met paniek ik zie tom naast me staan en die houd het ook niet lang meer droog
tien jaar geleden was tom degenen die naar me om keek hij pakte me vast hij was er voor me hij is nu mijn broer hij zorgde voor me nu kan ik dat al zelf maar we wonen nog steeds bij elkaar tom is nu 26 ik zelf ben nu 16.
ik pakt tom zijn hand vast en kneep er even in hij keek me met een dankbare glimlach aan,
me moeder heb ik nooit meer teruggezien de politie heeft mee gezocht,
ze vonden alleen haar ring, elke dag als ik aan haar denk kijk ik naar de ring het lijkt alsof hij terug kijkt,
ik weet dat me moeder nu veilig is bij mijn vader.

alles wat tom en ik hebben mee gemaakt wonen we nu nog steeds in new york,
wel aan de anderen kant ik weet nog dat tom mij uitlegde dat mijn moeder er niet meer was volgens mij heb ik hem een paar raken klappen gegeven ik wist niet beter wat ik anders moest doen ik maakte mezelf dood vanbinnen nogsteeds is het hier super mooi alleen ligt er vandaag wel een sfeer die niemand ooit meer wilt voelen,
ik voel een traan uit mijn oog komen en al snel word dat gevold door eer tranen.
we staan midden op de weg het verkeer staat stil het is stil voor de eerste keer is het stil in heel new york je ziet soms wat tv mensen in zoomen op huilende mensen ze vragen wt maar woorden al snel weer op zwijgen gelegt
iedereen is depri mensen zien er anders uit.
je ziet dat iedereen wel een traantje weg moeten pinken,
tom wild weg lopen maar ik blijf nog even kijken waar eerst het grootste gebouw ter wereld stond en nu , nu niks meer een monument
ik zie sommigen ogen op me prikken maar ik negeer het ze weten wel wie ik ben ik ben dat meisje die elk jaar weer op tv komt door die documantairen.
het meisje zonder moeder en vader ze heeft een broer die eigelijk helemaal geen familie is voor mij wel ik zie een camera op me af geen en moet mezelf bedwingen om te schreeuwen dat het respectloos is om nu vragen te stellen met waarom ben jij hier hoe gaat het nu met je ,
al helemaal op deze dag, mensen zien dat de camera's komen en doen nog snel even hun haar goed, ik zel boeit het me niet hoe slecht ik het er mee heb ze zien wel dat ik het niet wil maar komen toch steeds dichterbij 'hope?' zeiden ze ik wist wat er kwam maar knikten toen toch maar 'hope wil je wat vragen beantwoorden over deze dag over je moeder die je nooit meer heb gezien over tom die je verzorgd' dit dacht ik al respectloos 'tuurlijk hoe kan ik uw helpen' 'vertel eens hoe gaat het et je na die 10 jaar na het ongeluk' 'het gaat tom zorgt goed voor me hij is als een broer voor me' zag er niemand op de hele wereld dat ik loog het gaat niet met me ik wil dat deze mensen oprotten weg uit mijn leven ik wil overnieuw beginnen 'wie is tom?' wat een domme vraag kijk je nooiit tv ofzo 'tom is de jongen die voor me heeft gezorgd toen ik niemand meer had' heel langzaam viel er een traan uit mijn oog tuurlijk dat is weer en mooi shot 'dankje hope ik zie je nog wel eens' zei de man die ik niet kenik draaide me om en liep weg toen ik om de hoek was rende ik met tranen in me ogen zag egt niemand dat er wat was dat ik er niet meer over wilden hebben met niemand niet..