026~

'Nee, gewoon.. ik had je niet verwacht.' mompelde ik snel, maar ik ademde iets sneller dan gewoonlijk. Georg haalde een wenkbrauw op. 'Ik ben gewoon geschrokken omdat ik je niet hoorde binnenkomen. als jij niet expres zo stil zou gestapt hebben, zou ik niet een meter in de lucht gesprongen zijn.' zei ik beschuldigend. Hij grijnsde, maar zijn gezicht liet duidelijk merken dat hij nog steeds wachtte tot ik zei wat er was. niet dat ik zoiets van plan was. Dat leek hij dan weer te zien aan mijn gezicht. 'Dan wacht ik wel tot je het me wel wilt vertellen.' zei hij terwijl hij op mijn bed ging liggen. Ik keek heel even hoe hij daar lag, en zuchtte weer. Hoeveel keer had ik al gezucht vandaag? 'Je hebt een verschrikkelijk, irritant, onuitstaanbaar, koppig karakter, Georg.' zei ik geïrriteerd. Hij grinnikte even maar reageerde niet op me. Ik keek even door de deur om zeker te zijn dat geen van de andere jongens meeluisterde. 'Kijkt Tom anders naar mij? anders dan ... de rest van de groep zeg maar.' Vroeg ik hem, en ik merkte dat er wanhoop in mijn stem doorklonk. Ik was wanhopig naar antwoorden op zoek. Georg zuchtte, het kwam over voor mij alsof hij vond dat ik als meisje weer overdreven rare, emotionele vragen stelde. Misschien had ik zoiets beter aan Bill gevraagd, Georg was net iets té te jongensachtig om het echt te begrijpen. 'Wat bedoel je met anders?' vroeg Georg uiteindelijk. Ik was hem dankbaar dat hij toch op zijn minst zijn best deed om me te helpen. Ik haalde mijn schouders op. 'Anders, meer weet ik niet. Ik ... Simone zei dat de blik van een jongen veel zegt voor een vrouw, maar ik snap het niet.' gaf ik mompelend toe. Georg lachte zacht, hij was tevreden dat hij en zijn koppigheid weer eens gewonnen hadden. Ik zuchtte en legde me op het bed, met mijn hoofd op zijn buik. hij speelde een beetje met mijn haar. 'Misschien moet je met SImone praten dan.' mompelde hij. ik keek op naar hem. 'Niet echt nee, want dan weet ze dat ik hen afgeluisterd heb, en ... ze leek te zeggen tegen Tom dat hij zich moest gedragen...vannacht.' fluisterde ik. Georg begon nu pas echt te lachen, en ik kon niet anders dan recht zitten. Mijn hoofd bonsde op en neer op zijn buik. Irritante jongens.