Deel 15

Een streepje zonlicht viel door het raam naar binnen en streek neer op Diana’s gezicht. Ze deed haar ogen open, in de verwachting om haar kale plafond te zien, maar twee seconden lang lag ze in verbazing te staren naar de grote houten balken en de donkerblauwe gordijnen, voor ze besefte waar ze was. Met grote ogen kwam ze overeind.
“Is er iets?” vroeg Alice, die haar mantel net aandeed.
“Niks, ik was gewoon…” Diana wist niet goed wat ze wou zeggen, maar dat hoefde ook niet. Alice had haar schoenen gepakt en ging op haar bed zitten.
“Heb jij mijn sokken gezien?” vroeg Megan, die verstrooid door de puinhoop op de grond graaide.
“Toevallig niet,” zei Rose fronsend en ze deed haar gewaad aan.
“Waarom praten jullie zo luid?” kreunde Kate slaperig.
“Het is al laat,” zei Alice. Ze trok de deken van Kate weg. “Als je nog wil ontbijten, moet je nu maar eens opstaan.” Ze wendde zich tot Diana. “Misschien moet jij je ook maar eens aankleden.”
Diana stond ook op, zocht een gewaad uit haar kast, en kleedde zich om. Toen ze in de spiegel keek en haar zwarte schoolgewaad goed zat, en haar haar gekamd was, pakte ze haar schooltas, haar stapel boeken en haar rooster. Oke, eerst een uur gedaanteverwisselingen, ja, dat had ze al doorgelezen. Met een blik op de voorkant stopte ze Gedaanteverandering: een boek voor beginners in haar tas. Daarna… Bezweringen. Cool, dat leek haar wel een leuk vak. En dan… Diana zuchtte. Een blokuur toverdranken. Diana wist dat, in de boeken, Harry een hekel had aan Sneep, en het vak daarom verschrikkelijk vond. En toen hij les had van Slakhoorn, was het toch wel leuk? Maar dat kwam weer door de halfbloed prins, of niet? Het leek Diana niet echt een leuk vak, maar misschien was het wel niet zo erg. Ze stopte haar boek in haar tas. Aan het eind van de dag had ze nog verzorging van fabeldieren. Hé, ze had maar vijf uren vandaag.
“Hoelang duurt een lesuur eigenlijk?” vroeg Diana aan niemand in het bijzonder, maar zoals ze al enigszins had verwacht gaf Alice antwoord.
“Gewoon, een uur,” zei ze met een rol perkament in haar handen. Diana dacht even na, de lessen begonnen om half negen, plus vijf uur, dat was half vier, waarschijnlijk met nog een pauze ertussen. Als ze dan die middag nog huiswerk (voor zover het huiswerk was) moest maken, had ze niet veel tijd meer om andere dingen te doen.
“Zullen we zo gaan?” vroeg Rose. Ze hadden zich allemaal al aangekleed, en hun tassen hingen over hun schouders.
“Ja, denk het,” zei Megan en ze keek even om zich heen.
“Ik ben klaar,” zei Kate nogal overduidelijk, aangezien ze voor de deur stond te wachten met haar tas over haar schouders.
“Ik ook,” zei Diana vlug.
“Oké, dan.” Kate deed de deur open en met z’n vijven liepen ze door de verlaten leerlingenkamer naar de gang.
De gangen waren niet heel druk, maar zodra ze de trappenhal hadden bereikt, was het belachelijk druk. Het hele kasteel was onderweg naar de grote zaal, en de trappen zweefden moeizaam heen en weer, allemaal beladen met leerlingen. Er was zelfs een trap, vol met een grote groep griffoendors, die zodra hij wegzweefde plotseling een eind naar beneden zakte, en twee verdiepingen lager uitkwam dan de bedoeling was, vermoedde Diana.
Nadat ze zich door de drukte heen hadden geworsteld, kwamen ze eindelijk bij een volle grote zaal. Kate, Alice, Megan, Rose en Diana zochten een lege plek op en pakten een bord.
“Heerlijk, Engels ontbijt,” zei Diana met grote ogen toen de naar de overvolle schalen keek, beladen, met ei, gekookt, of gebakken, worstjes, bacon, bonen in tomatensaus, aardappeldingetjes waarvan Diana de naam niet wist, toast, boter en nog een heleboel, waaronder spul wat er uit zag als snoep, waarvan Diana maar besloot niet te proberen aangezien iemand aan de tafel van huffelpuf gebeten werd door een van de snoepjes.
“Wat eten jullie dan ’s ochtends?” vroeg Megan geïnteresseerd.
“Gewoon,” zei Diana, “Brood, met kaas, of ham of hagelslag.”
“Hagelslag?”
“Ja, dat zijn dan kleine stukjes chocola en die gooi je dan over je brood heen.” Terwijl ze dat zei, besefte Diana hoe bizar dat klonk. Maar het maakte niet uit. Het ontbijt was heerlijk. Ze vroeg zich af of het eten echt werd gemaakt door huiselfen. In ieder geval, de koks maakten heel erg lekker ontbijt.
Om acht uur verlieten ze de grote zaal, en gingen ze naar links, richting gedaanteverwisselingen. Weer was het druk, maar dit keer was iedereen onderweg naar de lokalen. Een kleine jongen met een enorme tas struikelde over een losse veter en Diana had durven zweren dat het zwijnenbeeld hem uitlachte.

Persoonlijk vind ik dit nogal een saai stukje... Maar het wordt binnenkort hopelijk interessanter als er een zeker roodharig persoon in voorkomt...