Drie

'Je moet gaan, Katharina...' herhaalde hij zacht. 'Ik zal ze proberen tegen te houden, zodat jij weg kan. Ze zullen nu nog niet toeslaan, maar ik weet zeker dat het niet lang meer zal duren. Als je het niet verwacht... Of als ze doorhebben dat jij hen doorhebt.'
'Maar... Als jij ze tegenhoudt... Dan zal jij ook veroordeeld worden!? Het helpen van een "heks", ze zullen jou ook grijpen!'
Haar beste vriend zuchtte. 'Katharina. Weet je nog die belofte? Toen we klein waren? Ik heb gezworen jou te beschermen, ook al waren we maar kinderen. Ik zou je beschermen, en ik ga mijn belofte niet verbreken. Ga nou maar... Ik zal je later terugvinden. Ik laat mijn leven niet beëindigd worden door idioten.'
'Ik...' Ze beet weer op haar lip. Schuldgevoel ging door haar heen; hij zou zijn leven op het spel zetten voor haar.
'Oké... Ik ga. Ik blijf hier niet... Ik ga nu.' Ze herhaalde het zachtjes en stond toen langzaam op. Ze vertrouwde haar beste vriend blindelings. Hij had haar nooit verraden, had haar altijd de waarheid verteld.
Ze keek hem kort aan, glimlachte vaag en draaide zich toen om, waarna ze wegrende.