023 - Skinny love

''Come on skinny love just last the year.. ''

Zayn Jawaad Malik.
Ik sla mijn sjaal weer over mijn schouder en blaas een wolkje condens uit. Het was druk op de Tower Bridge, veel toeristen die vanaf hier nog even een foto wouden maken. Ik kijk eens goed om me heen en zie tussen een koppel dat een foto aan het maken is een gedaante dat wel op Sophia lijkt. Ze staat met haar gezicht naar het water en leunt met haar onderarmen op de rand van de brug haar rug staat schuin en haar benen gekruist haar hoofd rust tussen haar handen. Op de een of andere manier bleef ik naar haar kijken zoals ze er nu bij staat. Ik zie hoe ze zich omdraait alsof ze wist dat ik er was en een spontane lach op haar gezicht verschijnt. ‘Zayn!’ roept ze vrolijk en langzaam loop ik naar haar toe. Ik druk een zachte kus op haar wang en ik voel hoe ze me stevig omhelst. Ze drukt haar gezicht in mijn jas en ik wrijf haar even zachtjes over haar rug. Ze laat me los en met nog steeds een spontane lach. Ze kijkt even naar mijn jas die nog half open is en knikt goedkeuren. ‘rood…’ concludeert ze. ‘rood staat je goed.’ Zegt ze flauw en uit het niets omhelst ze me nog een keer. Een beetje beduusd houd ik haar losjes vast en snuif de geur van haar haren op. De geur kwam me bekend voor het ruikt naar kokos. Naar een paar seconden laat ze me weer los, en kijkt me verbaast maar nog steeds lachend aan. Ze draait me om zodat we allebei naar het water kijken en haakt haar arm aan de mijne. Ik voel hoe haar pols op de mijne hangt en ik kijk even naar de zijkant van haar gezicht, haar blik die starend naar het water kijkt maar haar ogen vertellen dat ze gelukkig is. Gelukkiger althans dan toen ik haar de laatste keer had gezien. Blijkbaar deed het werken haar goed om over Marc heen te komen. ik zie even hoe ze haar mondhoeken omhoog trekt, blijkbaar heeft ze door hoe ik haar aan kijk en snel kijk ik ook weer naar het water.

‘… niet waar!’ schreeuwt ze luid en duwt me een stukje van der af maar houd haar arm om de mijne heen. Lachend word ik weer terug getrokken door haar zodat we weer stevig tegen elkaar aan lopen. ‘serieus? Zeiden ze echt dat ze niet bij ons wouden komen eerste kerstdag?’ vraagt ze nu serieus en kijkt vanonder haar wimpers me liefelijk aan. ‘tuurlijk zouden ze dat niet afslaan, waar eten is zijn wij.’ Lach ik flauw. Ze snuift eens opgelucht en laat haar hoofd zachtjes tegen mijn schouder aan leunen. ‘weet je, ik ben echt blij dat je er weer bent. Op de een of andere manier.. voel ik me beter als jij er bent.’ Zegt ze tevreden. Ik leg mijn vrije hand op de hare en wrijf er even over heen ook al had ze handschoenen aan. ‘ik vind het ook fijn om je weer te zien.’ Zeg ik iets minder enthousiast. Ik wist niet hoe ik mijn gevoelens op die manier naar haar moest uiten. Ik wist niet hoe ik haar moest vertellen hoe vaak ik aan haar dacht. Hoe vaak ik me af vroeg hoe ze zich voelde. Hoe vaak ik me af vroeg of ze over die klootzak in zat. Hoe gek ik van der was? Voor al omdat ik zeker wist dat ze mij niet op een andere manier als een goede vriend zag.

Door school en werk zal ik minder vaak schrijven maar ik probeer zo veel mogelijk.
Hoop dat jullie het nog leuk vinden, so laat een reactie achter