002 || Victoria Charlie Tomlinson

‘Hey, kijk dat is de eifeltoren’ begon ik. ‘Zullen we naar boven gaan?’ Die vraag hoef ik niet twee keer te vragen. Toen we uiteindelijk boven aan de eifeltoren staan, kijk ik vermoeid van de trap waar we net op hadden gelopen, naar het uitzicht. Harry komt gelijk naast me staan. Hij kijkt precies naar de plek waar ik ook naar kijk.
‘Het is echt prachtig hier, vind je niet?’ ik knik en geef vervolgens ook antwoord. ‘Ja het is echt mooi’ ik ben echt enthousiast dat ik hier met Harry Styles sta.

Ik hoor de wekker. Ik ga verschrikt rechtop zitten. Ik ben helemaal niet bij de eifeltoren. En ook Harry is hier niet. Het was helaas gewoon een droom. Ik ben nog nooit naar Parijs geweest en zal waarschijnlijk er ook nooit heen gaan. Dan hoor ik opeens geroep van beneden komen. Ik hoor niet precies wat diegene zegt.
‘Victoria kom je zo ook naar beneden, en schiet ook een beetje op. We vertrekken over een half uur ‘ het was zo duidelijk mijn moeder. Ik knik maar besef me dan ineens dat ze dat beneden natuurlijk niet kan zien.
‘Ja ik ben bezig mam’ ik schreeuw het zo hard dat ze het vast wel had moeten horen. Ze roept dan ook nog even terug dat het oke is. In mijn kast heb ik vast wel wat leuks hangen. Ik kijk hem snel door en pak dan een blauw topje en een rok met legging uit me kast. Een van mijn lievelings outfits. Ik moet er vandaag ook wel leuk uitzien. Ik kijk op de klok, nog twintig minuten. Ik besluit nog even snel te douchen en trek daarna de kleding aan. Als ik naar beneden loop zing ik vrolijk mee met ‘What makes you beautiful’ dat nu op de radio is. Hun lied maakt me gewoon zo vrolijk. Dat maakt altijd gelijk mijn dag weer goed. Met nog een laatste blik in de spiegel om te kijken of mijn make up goed zit en of mijn kapsel er een beetje mee door kan, loop ik naar beneden waar ik gelijk aanschuif bij het ontbijt. Mijn moeder schuift me een bord voor.
‘Hier alsjeblieft, je ontbijt Victoria’ ik knik glimlachend en bedank haar. Ik pak nog even wat drinken uit de koelkast en als ik terug kom zie ik Louis grinniken. Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Ik besluit hem maar gewoon te negeren en aan mijn boterham te beginnen. Als ik een hap neem merk ik pas hoe onwijs pittig het wel niet is. Ik had toch alleen kaas op mijn boterham. Ik kijk Louis nog eens aan. Hij zit nog steeds te grinniken. Hij staat ineens lachend op. En dan pas heb ik door dat het door hem komt.
‘Louis ik krijg je nog wel’ gil ik door de kamer heen terwijl ik achter hem aan ren. Hij zit me altijd te pesten met dat soort dingen. Ik word er af en toe echt gek van. Mijn moeder staat opeens voor mijn neus.
‘Ophouden jongens het is genoeg geweest’ ze klinkt heel streng. Maar zelfs wij weten dat ze ons nooit straf kan geven.
‘We gaan naar de opname studio’