027

“Nou, eigenlijk wel ja. Maar wat wil knapheid zeggen? Oké, het is leuk, maar bij mij gaat het toch echt om het innerlijk.” Probeerde ik mezelf er onder uit te praten. Wat me moeilijk lukte. Hij keek me ondeugend aan. “Oké mevrouwtje Ik-vind-Gregory-knap.” Ik keek hem quasi boos aan. Hij leek er wel lol in te hebben, in tegen stelling tot mij. In dit soort dingen ben ik altijd al verlegen en niet goed in geweest.

“De trein van Den Bosch naar Nijmegen heeft een half uur vertraging.” Klonk het door de speakers op het treinstation. Leuk, ook dat nog. We hadden gelijk gespeeld met Ajax, waardoor Feyenoord de beker had gewonnen. Ja, Feyenoord was enorm goed in de vrouwencompetitie. Ik was dus ook behoorlijk chagrijnig, en dan komt die klotetrein ook nog te laat. Dan kom ik thuis en moet ik meteen mijn koffer gaan inpakken omdat we over 4 dagen naar Ibiza gingen. Daar had ik wel weer een fijn gevoel over, ik denk dat het geweldig gaat worden dan. Dan ben ik bij Wendy, Ibi en Greg en alles word dan zo geweldig. Ik droomde weg in mijn gedachte en na een half uur zag ik de trein aankomen. Ik stapte in, ging op een of andere plek zitten en ging daar verder dromen. Al snel kwam ik aan in Venlo, de eindbestemming van de trein. Ik fietste op mijn wankelde oude fiets naar huis. Toen ik daar kwam, kwam mijn moeder vrolijk op mij afgerend. “Hee! Jou had ik net nodig! Ik red het niet meer en heb het heel druk, kan jij even stofzuigen en dweilen?” Ik zuchtte, zo ging het elke keer weer. “Ja hoor.” Was mijn standaard antwoord. Ik liep naar de kelder en pakte de stofzuiger en begon te stofzuigen. Nadat ik dat gedaan had, liep naar weer naar de kelder en zette alles terug. Ik pakte daar weer de dweil en emmer en begon ook met dweilen. Toen ik alles klaar had, vluchtte ik naar boven. Ik had geen zin om dadelijk nog een klusje te doen.

- 4 dagen later –

Ik liep met mijn knal roze koffer door de ruimte in Schiphol. Ik wist echt niet waar ik heen moest gaan. Net op dat moment, voelde ik mijn mobiel trillen in mijn broekzak. “Met Marloes?” “Hee, met Greg. Ben je al op Schiphol?” “Ja, waar moet ik heen?” Ik keek een beetje rond, maar ik zag nergens een bord met: ‘Marloes en Wendy: Hier verzamelen.’ Oké, dat zou ook best raar zijn. “Ga naar incheckbalie 1. Laat daar je vliegticket zien en die brengen je naar mij toe.” “Oké, zie je zo!” “Doei lief.” “Byebye, sweettie.” Ja, zo deden we altijd tegen elkaar. Ik vond het wel grappig. Even kijken bij welke incheckbalie ik stond. ‘49’. You’ve got to be kidding me. Moet ik zo’n tering eind gaan lopen… Ik liep aan en zag na zo’n 5 minuutjes eindelijk incheckbalie 1 staan. Ik liep er heen en liet mijn vliegticket zien aan de mevrouw. Ze kwam achter de balie uit en wenkte dat ik mee moest. Op dat moment zag ik dat er nog een vrouw aan kwam bij incheckbalie 1 en na een paar seconden wist ik dat het Wendy was. Ik zei tegen de mevrouw dat Wendy ook meteen mee kon en zo liepen ik en Wendy blij naar een of andere deur. Hopelijk staat Greg daar.