H1 Deidaranii-san

Ik rende door mijn huis. "Deidaranii-san! Waar zit je!" Tranen stonden in mijn ogen. Ik begon sneller te rennen en trok de deur van zijn kamer open. Niks. Ik rende naar zijn bed en begon in zijn dekens te slaan. Niks. Tranen stromden over mijn wangen. Ik was alleen... Deidara zou me nooit zomaar alleen laten. Er was iets mis. Ik begroef me onder zijn dekens en begon nog harder te huilen. Langzaam werd het minder en ik viel langzaam in slaap. Ploteseling hoorde ik Deidara's stem. "Danno... Danno." Ik duwde mezelf opgelucht rechtop. "Deidaranii-san! Waar was je?" Ik schrok van wat ik zag. Deidara stond er met een heel rare outfit aan en met een andere man in het raam. Hij had een mantel met rode wolkjes. "Deidara?" Hij keek me aan en zei: "Vaarwel, Danno..."
Ik schrok op. Ik had tranen in mijn ogen. Shit! Ik veegde ze weg en vermande me. Die droom bleef me achtervolgen. Ik stond op en keek naar mijn hoofdband die naast me op het nachtkastje lag. Ik moest trainen. Misschien vergat ik het dan. Ik stond op en deed mijn hoofdband om. Na het omkleden keek ik naar het meisje in de spiegel. Ik had blond haar dat over een oog hing en het kwam tot mijn schouders. Ik had een vecht jurkje aan in het rood. Ik kamde met mijn vigers door mijn haar en pakte wat klei. Ik pakte snel een paketje eten en rende naar buiten. Door de stenen stad. Iwagakure. Het was nog niet ligt. Er was nog niemand op straat. Ik rende de poort uit en keek naar het koude stenen landschap. Jaren niks anders gezien. Ik rende nog een stukje door en ging staan. Ik greep met mijn handen in de klei en ze begonnen te eten. Opeens hoorde ik een stem. "Danno-chan... Ik heb je lang niet meer gezien..."