Vierendertig ¤ 2003

Edward was al ruim tien minuten stil en staarde naar het opengeslagen fotoboek in zijn handen. Ik staarde die tien minuten lang naar de foto in mijn hand, op de foto stonden de mensen die ik het meeste haatte in mijn hele leven, ook al had ik ze nooit echt ontmoet. 'In het begin viel je me echt lastig, je was in mijn huis zonder een goede reden, vond ik toen. Maar met de tijd vond ik je steeds aardiger. Maar het enige wat me nog van je lastigviel was dat je soms zo hard voor jezelf was, je viel mij niet met jezelf lastig als je dat dacht.' Ik antwoordde niet en bleef naar de foto staren. Edward legde het fotoboek nog steeds opengeslagen op mijn bed en keek naar mij. Onze blikken kruisten toen ik op keek en in zijn ogen keek. 'Het blijft pijn doen.' fluisterde ik zacht, blijvend bij het onderwerp. Hij liep op me af. 'Sorry.' Ik glimlachte zwakjes naar hem. 'Niet jij, ik had je al vergeven toen ik uit gesproken was.' Lichtelijk verbaasd keek hij vragend mijn kant op. Ik keek weer naar de foto in mijn hand. 'Ik heb ze nooit ontmoet, maar ik haat ze met mijn hele hart.' Edward stond naast de vensterbank. 'Wie?' Ik keek hem weer aan. 'Mijn ouders. Deze foto lag bij me toen ze me in het park legden.'' Ik gaf hem de foto die hij kort bekeek. Hij legde hem in het fotoboek en klapte hem dicht. Ik stond op en liep naar hem toe en ging voor hem staan. Ik legde mijn armen in zijn nek, waar ik net bij kon, en ging op mijn tenen staan. Zacht en voorzichtig drukte ik mijn lippen op de zijne. Snel maar voorzichtig legde hij zijn armen rond mijn middel en trok me een stukje omhoog. Zodat ik niet meer op mijn tenen stond, maar een klein stukje in de lucht hing. Hij drukte zijn lippen harder op de mijne, en ik wist dat hij genoot. Rustig stopte hij de zoen en zette me weer op de grond neer, maar hij liet me niet los. 'Ik heb lang genoeg nagedacht.' zei ik terwijl ik mijn hoofd op zijn borst legde. Hij drukte me stevig tegen hem aan, hij wist het allang door mijn gedachten. Een arm verliet mijn middel en pakte kort daarna mijn hand. Mijn vertrouwde ring werd weer aan mijn hand geschoven. 'Ook al zou je hem komen halen, ik had hem altijd bij me, goede hoop.' Een klein glimlachje sierde mijn gezicht. Kort daarna ging de deur open en kwamen er twee paar voetstappen binnen lopen, en zonder te kijken wist ik al wie, dit zal onheil worden.