Chapter two - 2

Een behoorlijke tijd later liep ik met een duidelijk gedaald humeur een klein café binnen. Ik had nog steeds geen nieuwe jas gevonden. Waarschijnlijk was ik gewoon, zoals altijd, veel te kieskeurig. Het café was ontzettend druk, maar wel gezellig. Aan de zijkant van de ruimte zag ik nog een onbemand tweepersoons tafeltje waar ik rustig heen liep en plaats nam. Ik keek rond en zag dat de twee obers nog bezig waren met de bestellingen van andere klanten, dus nam ik rustig de tijd om menukaart in me op te nemen. Plots voelde ik een hand op mijn schouder vallen. Ik schrok op, en keek in twee diepbruine ogen.
‘Vind je het goed als ik daar ga zitten?’ Vroeg de jongen, terwijl hij een knikje naar de stoel tegen over mij gaf. Ik keek hem verbaasd aan maar knikte toen om toestemming te geven.
‘Dank je, het is nogal druk en ik geloof dat dit een van de laatste stoelen was.’ Zei hij, terwijl hij zijn jas uittrok en plaats nam. Het viel me meteen op dat hij een ontzettend goed bovenlichaam had, en ik moest mijn best doen om mijn blik weer op zijn gezicht te werpen.
‘Dat klopt.’ Zei ik, terwijl ik zenuwachtig aan mijn nagel pulkte. ‘Ik geloof dat ik geluk gehad heb.’ De jongen knikte begripvol.
‘Ik ben trouwens Noey.’ Zei ik uit beleefdheid om me voor te stellen. Ik keek de jongen aan toen het net iets te lang stil bleef.
‘Dean’ zei hij, net op het moment dat de serveerster op ons af kwam. Ik bestelde gauw een ijsthee met een broodje gezond, en hoorde Dean een cola met een zacht broodje kaas bestellen. De serveerster knikte en liep aan. Ik keek nieuwsgierig naar Dean.
‘Kom je hier vandaan?’ Vroeg ik, om een gesprek te beginnen.
‘Ja, ik woon hier achter in het appartementengebouw.’ Zei hij. ‘En jij dan?’
‘Aan de andere kant van het centrum, in een klein vrijstaand huisje’ antwoordde ik.
Dean’s gezicht gaf aan dat hij het herkende, en hij begon dan ook een verhaal over familie die vroeger in de buurt hadden gewoond. Ik luisterde aandachtig. Ik hield er wel van als anderen spraken en ik gewoon kon luisteren.

Het duurde niet lang voor de sfeer een stuk losser werd en dat ons gesprek bij iedere zin weer een stukje nuttelozer werd, maar des te gezelliger. Ik betrapte mezelf er regelmatig op dat ik onnatuurlijk lang naar zijn prachtige ogen zat te kijken. Het overkwam me niet vaak dat een jongen zo een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij had.
Dat ik voor een broodje gezond had gekozen, was iets waar ik al lang en breed spijt van had. Ik was even vergeten dat ik in mijn leven nog geen enkel broodje gezond zonder uitzonderlijk veel te knoeien opgegeten had. Voor een reden die ik niet kon verklaren had de serveerster bestek bij het broodje gedaan, wat het nog moeilijker maakte. Ik staakte mijn hopeloze poging om het broodje charmant op te eten en keek Dean verontschuldigend aan.
‘Ik kan het begrijpen als je liever een andere plek wilt om te eten.’ Zei ik, terwijl ik een duistere blik naar mijn broodje wierp.
‘Dit wil je vast niet zien.’
Dean keek me geamuseerd aan.
‘Je denkt toch niet dat ik dit wil missen hè?’
‘Daar was ik al bang voor’ zuchtte ik.
‘In dat geval ga ik ook echt geen moeite doen, en laat ik dat bestek achterwegen hoor.’
Om woord bij daad te voeren pakte ik het broodje in mijn handen en nam voorzichtig een hap. Op wat vallende sla ging het verrassend goed, en ik keek hem tevreden aan. Even dacht ik dat ik wat teleurstelling op zijn gezicht bespeurde, maar die werd al gauw vervangen door een brede grijns. Verbaasd keek ik hem aan, en net te laat besefte ik dat dat juist de verkeerde kant op was. Ik voelde gewoon hoe het beleg deels op mijn rokje, maar ook op mijn benen en in mijn decolleté vielen. Met een gilletje sprong ik op, en ik besefte dat ook dat geen slimme actie was, want nu lag de grond ook nog onder. Gauw nam ik een paar servetjes van de tafel en maakte ik vaart naar de toiletten. Ik hoorde nog net hoe Dean bijna stikte van het lachen.