Chapter one - 3

Plots focuste ik me. Ik zag een man van middelbare leeftijd en lengte aanbellen. De deur werd geopend en de man kwam met grof geweld binnen. Even wachtte ik tot ze beiden goed en wel binnen waren, toen startte ik de achtervolging. Zo zacht en voorzichtig als ik kon glipte ik door de deur die open gebleven was. Ik stond roerloos in de gang en hield mijn gehoor op scherp. Een luide schreeuw klonk vanuit de noordzijde van het huis. Ik liep richting het geluid en probeerde onopgemerkt de kamer in te kijken. Dit was het moeilijkste gedeelte van mijn taak, ik mocht hoe dan ook niet gezien worden. Ik gluurde door de speet van de openstaande deur en had zo precies zicht op wat zich in de kamer afspeelde. Een jong meisje van ongeveer mijn leeftijd stond van angst tegen de muur gedrukt, ze kon geen kant op. Haar gezichtsuitdrukking sprak boekdelen. Met tegenzin keek ik naar haar belager die, zoals ik al verwachtte, een geweer op het meisje gericht hield. Mijn kennis van geweren was minimaal, maar dat je hier iemand mee kon doden sprak voor zich. De man stond zo dicht bij het meisje dat hij haar hoe dan ook kon vermoorden, of hij nu schietervaring had of niet. De man mompelde iets wat ik niet verstond. Ik begreep dat dit het moment van de waarheid was, het was nu erop of eronder. Ik pakte mijn eigen wapen uit mijn holster, plaatste de geluidsdemper erop en schoof zo stil mogelijk de deur iets wijder open. Een seconde lang zag ik het meisje naar me kijken, ik hoopte maar dat ik zag dat ik op haar belager richtte. Langer dan die seconde duurde het niet, ze had al weer de volle aandacht voor de man. Ik boog mijn ellebogen iets meer voor een beter mikpunt en zag hoe de moordenaar tegelijk de vergrendeling van zijn wapen afhaalde. Een laatste moment wachtte ik. Ik slikte, concentreerde me uit alle macht en vuurde toen mijn wapen uit koude bloede af.

‘Wat ben je aan het doen?’ Even keek ik haar kant op maar ging onverstoorbaar verder. Een zacht kuchje kwam uit haar mond. ‘Wat ben je aan het doen?’ herhaalde ze. Geïrriteerd keek ik op. ‘Het zelfde als ik zo met jou ga doen.’ Zei ik bot. Het had misschien wat subtieler gekund, maar ik was hier om haar leven te redden. Niet om vriendinnen te worden. Ik zag haar mond alweer open gaan en besloot haar voor te zijn. ‘Zijn geheugen wissen, dus.’ De opluchting verscheen op haar gezicht. Even voelde ik me schuldig over mijn dubbelzinnige opmerking, maar die schudde ik snel van me af. Zo voorzichtig als ik kon peuterde ik het piepkleine kogeltje uit de borst van de man die zojuist nog een serieuze bedreiging had geleken. Nu lag hij vredig te slapen, en zo dadelijk had hij geen flauw idee meer wat hij die dag gedaan had. Nog steeds verbaasde ik me erover hoe zo een klein kogeltje een boom van een vent omver kon blazen en hem zeker voor een uur buiten bewustzijn te houden. Nog nooit had mijn geweer me in de steek gelaten, ik vertrouwde het blindelings. Het kogeltje stopte ik in een klein doosje dat ik in de zak van mijn korte, zwarte broek stak. Als laatste pakte ik een plat pilletje dat ik in zijn mond stak. Een tweede stak ik het meisje toe. ‘Neem dit in zodra ik weg ben’ zei ik. ‘Je zal de laatste twaalf uur van je leven niet meer herinneren, niets om bang voor te zijn.’ Vervolgde ik. Ondertussen nam ik het lichaam van de man moeiteloos in mijn armen. Die jaren lange training had zijn vruchten afgeworpen. Het meisje keek me bewonderend aan. ‘Nog bedankt.’ Zei ze zacht. Ik maakte een kort hoofdgebaar terwijl ik naar de achterdeur liep. ‘Neem het pilletje nu maar in.’ Zei ik bij wijze van afsluiting. Toen ik buiten was kreeg ik een trots gevoel door me heen. Missie volbracht.