Chapter one - 1

Point of view Noey
Hoe vroeg ik ook ging slapen, iedere ochtend werd ik door de wekker gewekt en had ik het idee dat ik pas net een uur lag te slapen. Het bleef daar helaas niet bij, ik had last van ernstige oververmoeidheid. Hoe beter gespecialiseerde dokters we opzochten, hoe groter het mysterie rond mijn slaapprobleem werd. Niemand leek het ooit te kunnen begrijpen, en evenmin kon ik dat. Met nog slaperige ogen rekte ik me uit, en keek zoals elke ochtend naar rechts. Opgelucht slaakte ik een zuchtje, mijn nachtkasje was leeg. Al drie dagen geen onheilspellende briefjes meer, dat was een mijlpaal die gevierd mocht worden. ‘Geen nieuws is goed nieuws’ mompelde ik, terwijl ik zachtjes uit mijn bed sprong. Snel pakte ik de kleren van mijn stoel die ik gisteren klaar had gelegd en trok ze aan. Ik haalde nog vlug een borstel door mijn haren en liep vervolgens naar beneden. Daar aangekomen plofte ik op de bank en zette de televisie op de nieuwszender aan. Ondertussen klapte ik ook mijn Apple Powerbook G4 aan, en terwijl ik met een half oor de nieuwsuitzending volgde controleerde ik globaal wat sites. Mijn briefjesloze dagen bevestigde het, er was niets gebeurd. Er verscheen een licht glimlachje rond mijn mond. Dat betekende een vrije dag, eentje die ik maar al te goed kon gebruiken. Ik klikte nog even gauw op mijn dossiermap, en opende de map die me zou leiden naar het treinongeluk van 2 weken terug. Ik was te laat geweest, en dat was iets wat ik me maar moeilijk kon vergeven. Ik voerde een snelle controle uit over de overlevende slachtoffers, en sloot daarna mijn powerbook af. Het is gebeurd, ik moet me er nu overheen zetten. Ik genoot nog even van de zachte bank, en daarna stond ik op om mijn jas aan te trekken. Ik had nog een afspraak met Gizelle staan.

Na mijn bezoek aan Gizelle liep ik door het centrum van de stad heen. Op dagen als dezen wist ik nooit precies wat ik moest doen, dus liep ik richting de Starbucks. Het was buiten guur en koud weer dus daar had ik wel behoefte aan. Terwijl ik de deur opende kwam er meteen een heerlijk warme geur over me heen die rook naar pas gebakken muffins en hete koffie. Even bleef ik staan om deze geur in me op te nemen, ik hield van de Starbucks. Daarna liep ik direct door naar de kortste rij en al gauw was ik aan de beurt. ‘Een warme chocolademelk met slagroom, en een muffin.’ Bestelde ik, terwijl ik in mijn handtas naar mijn portemonnee zocht. Toen ik goed en wel betaald had ging ik aan een tafeltje bij het raam zitten. Ik bedacht me hoe mijn leven veranderd was sinds enkele maanden. Hoe ik al zoveel levens gered had, maar evengoed verwoest. Plots schoot me de afspraak van Gizelle te binnen. Ze had een nieuw speeltje voor me op de kop getikt, een mobiele telefoon met een gigantisch geheugen en een haarfijne camera. Als ik technische gebreken had kon ik altijd bij Gizelle terecht. Voorzichtig haalde ik mijn gloednieuwe telefoon uit mijn broekzak en haalde hem van de toetsenblokkering. Hoewel hij ontzettend veel techniek bevatte, was hij toch niet groter dan een ingeklapt make-up spiegeltje. Het duurde even voordat ik doorhad hoe het menu in elkaar stak. Toen dat gelukt was, was ik meteen benieuwd of de telefoon daadwerkelijk deed wat hij beloofde – Altijd en overal internetverbinding. Een paar klikken meer bevestigden dit inderdaad. Tevreden stopte ik hem weer in mijn broekzak. Ik dronk mijn laatste slok chocolademelk op en besloot terug naar huis te gaan.