002 ||

‘Moet je niks eten’ hoorde ik Danielle vragen ‘waar bemoei je je mee’ snauwde ik terug. We zaten aan de ontbijt tafel, en onze eerste lessen dit jaar zouden straks beginnen. Over gisteravond was niet meer gesproken, niet alleen omdat het niet de eerste keer was dat ik zo iets deed maar ook omdat ze waarschijnlijk toch te bang voor me waren om er op in te gaan. Ik had eigenlijk verwacht dat weasley wel naar een leraar was gegaan, maar ik had nog niks gehoord dus hij zal wel te bang zijn geweest.

Ik liep alleen door de gangen, een paar eerste klassers die waarschijnlijk ver gister hadden gehoord sprongen snel aan de kant om mijn pad vrij te maken. ik had net twee uur posions gehad en had nu een tussen uur. Ik besloot om maar naar de leerlingenkamer te gaan iets beters had ik toch niet te doen. Maar heel ver kwam ik niet want voor de tweede keer in nog geen vierentwintig uur blokkeerde iemant mijn weg. ‘opzouten’ riep ik fel. ‘je bent hier niet de koningin weet je’ ‘potter’ siste ik ‘ik herhaal het nog een keer ‘opzouten’, en je heb waarschijnlijk al van je neefje gehoord wat er ander gebeurd!’ ‘dat is precies waar ik over wou praten’ ging hij verder alsof ik niks gezegt had. Wat dacht hij wel niet, omdat hij twee jaar ouder was dat ik bang voor hem was? Ik ben was bang voor niemand, zelfs mijn grootvader bezorgde mij geen grijntje angst dus laat staan een potter! ‘hij had maar aan de kant moeten gaan, en als je het zo vreselijk vind ga je toch lekker klagen bij een leraar ofzo’! ik draaide een kwartslag en wilde langs hem lopen toen hij mijn arm beet pakte. ‘laat. me. los' siste ik woord voor woord. ‘wij weten allebij dat jou vader hier de boel sponsort dus dat de head master je toch een minimale straf krijgt’ begon hij ‘maar ik verzeker je dat als dit nog eens gebeurd ik zelf maatregelen onderneem’ vervolgde hij. ‘en nu moet ik zeker bang zijn’ antwoorde ik spottend. ‘ je vind je zelf heel wat he? Maar onder dit masker van een emotiloos persoon zit een bang klein meisje’! zijn woorden die bedoeld waren om mij emotioneel te maken hadden geen invloed, ik werd alleen steeds kwaaier. ‘weetje jij bent geen graatje beter dan de rest van je familie, het zijn allemaal zwakkelingen’ ging hij verder. Dit was echt de druppel, ik pakte mijn toverstok en had hem al gereed om een spreuk uit te spreken. Wat ik niet had voorzien was dat albus net zo snel was. ‘confringo’ klonk er uit mijn mond maar albus had hem weerkaatst en nu kwam de ontploffings spreuk mijn kant op.