Aanval - 13

“Wat moet je? Waar is je uniform trouwens?”, vroeg hij kwaad.
“Ze hebben mijn uniform afgenomen toen ze me vonden”, antwoordde ik kalm.
“Ik had het kunnen denken. Maar waarom, als je gevangen bent, stond je dan praktisch aan de zijde van de prinses?”
“Daar wilde ik het met u over hebben, maar niemand van de waterstam mag het horen”, zei ik zacht. “Toen de schepen vertrokken zonder mij wist ik eerst niet wat ik moest doen. Ik werd al snel gevonden, en gevangen genomen. Ik was gewond en had de kracht niet meer om te vechten. Ze namen mijn uniform af, verzorgden me en sloten me op. Ik heb een paar uur nagedacht over wat ik moest doen. Ik besloot dat ik dood of gevangen niets waard was voor de vuurnatie. Maar omdat ik niet had tegengewerkt doordat ik zo zwak was, zag ik de kans het vertrouwen van de prinses te winnen. Ze vertrouwt me nog niet helemaal, maar ik ben op de goede weg. Als ik een excuus vind om hier te blijven, kan ik spioneren en de prinses beïnvloeden.”
“Hmm, dat klinkt nog niet zo dom”, knikte de admiraal.
“Op die manier kunnen we misschien proberen de prinses zoveel mogelijk naar mijn raad te laten luisteren, die in het voordeel van de vuurnatie zal zijn. En ik kan het snel merken als iemand in stad weet wie de avatar is.”
“Ik zal het met de vuurheer overleggen”, zei de admiraal.
“Goed”, stemde ik in.
“Maar hij zal niet willen dat we intussen de stad lossen, en dat is best logisch.”
“Daar heeft u gelijk in. Misschien kunnen we iets regelen met de prinses.”
“Hmm, het valt te proberen.” Ik glimlachte en liep naar de deur. Hij volgde me.