001 ||

'Daar ben je, we zochten ons rot’! Galmde de stem van Danielle Zabini die gevolgd werd door Leanne Pucey wie gelijk daarna gelijk vroeg ‘hoe was je vakantie’? Het antwoord op deze vraag konden ze eigenlijk wel te verwachten, nouja een antwoord op de vraag was het niet echt. ‘Als jullie beter hadden nagedacht hadden jullie geweten dat ik zo als elk jaar in de eerste kabine van de derde wagon zat’ zij ik ze sacherijnig maar ze negeerde het en namen plaats op het andere bankje. ‘hoe en hoe was jou vakantie Dani’ vroeg Leanne en ze gingen verder met hun gesprek terwijl ik verder schreef in het zwarte boekje.

‘Eindelijk we zijn er’! Ik schrok uit haar gedachte van het plotselinge gegil van Leanne. ‘Kun je niet wat rustiger doen’! snauwde ik gelijk waarna een zachte sarcastisch ‘sorry’ uit Leanne’s mond ontsnapte, normaal zou ik hier meteen op reageren maar ik had eigenlijk geen zin om dat nu te doen dus liet ik het maar gaan.

De rit met de koetsen was snel gegaan en wat was ik blij dat ik nu in het vijfde jaar zat en dat ik niet met die rot bootjes moest, welke sukkel zou dat bedacht hebben je werd er alleen maar nat van en ik had er een hekel aan om met steeds te verkleden. Nu zaten ik, Leanne en Danielle aan de slytherin tafel te luisteren naar hoe hoe de head master Dricly zijn speech hield, het was zijn eerste jaar omdat head master McGonagall dit jaar met pensioen is gegaan en zijn speech die eigenlijk bedoeld was om te inspireren was behoorlijk vreselijk saai en afgekouwd. ‘kan die sukkel zijn mond niet houden’ fluisterde Danielle ‘ja, inderdaat’ antwoorde Leanne. ‘ach laat die sukkel lekker, die houd het hier geen jaar vol’ mengde ik me voor het eerst die dag in hun gesprek. Precies op dat moment was zijn speech ook afgelopen en kwam het eten op tafel. ‘moet je die gryffindorks nou blij zien doen’ begon Danielle ‘laat ze lekker, het zijn toch alleen maar mud bloods en blood traters’ ging ik er op in. God wat haate ik ze, het enige wat ze konden doen was een beetje blij en dapper doen. En het meeste haatte ik de potter’s en de weasley’s, maar dat zal wel bij mijn opvoeding horen. Ik zou het niet moeten proberen om met een potter of een weasley thuis te komen, dat was mij het eerste jaar al door mijn vader in mijn oren genkoopt. Hierom zou ik het normaal gesproken juist doen om het te iriteren maar no way dat ik bij hun in de buurt zou komen!

Eindelijk mochten we weg en liep ik zo als gewoonlijk gevolgd door Danielle en Leanne naar de slaapzaal. Zo als ik gewend was ging iedereen aan de kant voor mij zodat ik de ruimte had om te lopen, maar net voor ik bij de slytherin afdeling was blokkeerde iemand mijn weg. Hugo Weasley om precies te zijn ‘Oprotten weasley’ kwam er in een ijzige toon uit mijn mond. ‘je kan toch prima om me heen’. Dit was niet de reactie waar ik op had gerekend en zeker niet van een weasley! ‘wat zij je’ siste ik en nog voor hij weer wat kon antwoorden was hij al tegen de muur aan gegooid met een stille spreuk. Ik hoorden het een pijnkreet geven en lily die bij hem was ging snel naar hem toe, om te zusteren of zo. Wat maakte mij het uit ik kon in iedergeval doorlopen en waarschijnlijk zou het het niet meer proberen om tegen mij in te gaan! ‘je komt hier niet mee weg’! hoorde ik lily nog roepen maar dat intresseerde me geen moer!