~54~

Ik borstelde mijn haar. Eindelijk mochten we naar huis. Dana stond naast me in gedachte verzonken. Ik vind het eerlijk gezegd best wel eng. Ik kan nog steeds iedere pijnscheut voelen. Ik voelde automatisch in mijn broekzak of mijn mobieltje er zat, maar die zat er natuurlijk niet in. Volgens mijn moeder waren allebei onze mobieltjes dood en kregen we zo snel mogelijk nieuwe. Er zat wel iets anders in. “Dana?”, zei ik terwijl ik verbaasd naar het armbandje keek dat ik eruit haalde. “Ja wat... Weet je, dit is eng.”, zei ze. “Dat weet ik wel.”, zei ik. Ik liet het armbandje nog een keer tussen mijn vingers doorgaan. Er was geen twijfel over mogelijk. Dit armbandje had ik van Seth voor mijn verjaardag gekregen. “Dit is serieus vaagheid.”, zei Dana terwijl ze haar haar over haar rechter schouder gooide en haar ketting om deed. Ik volgde haar beweging en plotseling viel me iets op. Ik ging dichter bij haar staan en liet mijn vinger over het litteken gaan. “Dana, ik vind dit eng.”, zei ik zachtjes. Ze keek in de spiegel en ik zag haar ogen kleiner worden. “Dit kan niet.”, zei ze benauwd. “Het is wel zo.”Ik wist niet wat ik moest denken, ik wist alleen dat wat er ook gebeurd was, het was geen droom.


And normal life started to continue, but was it as normal as it seemed? Cause the life of two regular teenagers had changed forever