Drunken nights and poor boys [Part 1] - Niam

‘Ga toch weg, je bent dronken Liam!’ Ik duwde hem zachtjes weg, maar hij was al zo ver heen dat hij op de grond viel. Hij deed alsof hij pijn had, trok een pruillipje maar begon toen onophoudelijk te lachen. Ik moest glimlachen, ondanks de vreemde situatie waar we ons in bevonden. Hij zag er zo leuk uit! wacht, leuk? Voordat ik verder kon denken zag ik Liams gezicht betrekken. ‘Hellp mme dann ofereind,’ wist hij nog uit te brengen, voordat hij allebei zijn handen voor z’n mond sloeg. Ik zag wat er ging gebeuren maar was te langzaam om ervoor opzij te springen. Een straal verteerde etensresten en andere maaginhoud golfde over mijn nieuwe kleding heen. Ik gilde het uit van verontwaardiging, dat ging Liam een hoop geld kosten! Hij veegde zijn mond af en begon te lachen toen hij mijn kleren zag. Boos liep ik van hem weg. ‘Nnialll,’ hoorde ik hem nog roepen, maar ik luisterde niet meer naar hem.

Hulpeloos zat ik op de grond. Ik wilde opstaan, maar ik wist niet waarheen ik dan zou moeten gaan. Misschien kon ik m’n mond spoelen, want na het overgeven bleef er een zure smaak achter. Ik zette me af tegen de grond, en strompelde naar de badkamer. Nadat ik mijn mond gespoeld en m’n blaas geleegd had, ging ik terug naar beneden. Op zoek naar Niall...

Ik stond in een donker hoekje van de zaal, met schone kleren aan, want ik wist zeker dat Liam me nu aan het zoeken was. En jawel, daar kwam hij de zaal al binnen. Ik balde m’n vuisten, ik kon hem op het moment echt niet uitstaan... hij keek even rond, maar al gauw was zijn aandacht gevestigd op de kratten met bierflesjes. Ik zuchtte en besloot om dan maar te gaan slapen.

Opeens kreeg ik een ingeving, misschien was Niall wel op zijn kamer. Ik strompelde de trap op, en liep naar Nialls kamer. Ik klopte op de deur. ‘Nnialll?’ Hij antwoordde niet. ‘Nnialll, hez zpijd me!’ Ik opende voorzichtig de deur, en zag hem op zijn bed liggen. ‘Nnialll?’ probeerde ik nog een keer. Toen zag ik dat hij sliep. Een glimlach verspreidde zich over mijn gezicht, en zachtjes ging ik tegen hem aanliggen. ‘Zzlaap zzacht.’

Ik werd wakker van een barstende koppijn. Ik had gisteren zeker te veel gedronken. Opeens zag ik Liam naast me liggen. Ik schrok, ik was nog steeds boos op hem. Toch? Waarom ook al weer? Hij had over m’n kleren heen gekotst, dat was ook zo. Maar zoals hij daar lag te slapen kon ik gewoon niet boos op hem zijn. Ik zou hem vergeven, maar nu nog niet, hij moest er eerst maar een beetje moeite voor doen. Ik moest zachtjes grinniken. ‘Het is niet normaal om naar mensen te staren terwijl ze liggen te slapen,’ hoorde ik ineens. Ik schrok me rot! Langzaam opende hij zijn ogen, en zijn mondhoeken schoten omhoog. ‘Wat was er eigenlijk zo grappig, heb ik een pukkel op m’n neus ofzo?’ vroeg hij. ‘Nee nee, het is niets, vergeet het maar,’ antwoordde ik. Ineens dacht ik eraan dat ik kwaad op hem was, en mijn glimlach verdween. ‘Wat is er?’ vroeg hij bezorgt. ‘Je hebt m’n nieuwe kleren ondergekotst, weet je nog?’ Hij keek me vreemd aan, en opende zijn mond alsof hij wat wilde zeggen, maar het bleef stil. Ik draaide me om en liep weg, want anders zou ik zo zijn armen in rennen. En dat mocht nu niet gebeuren. Nu nog niet! Maar hij was zo...leuk? Niall, wacht ff, wat dacht je daar net? Liam... leuk?

Hij kon maar niet terughalen wat er gisteren gebeurd was. Hij had Niall ondergekotst? Wat had hij nog meer gedaan? Hij wist het niet. En die koppijn werkte ook al niet echt mee. Hij had veel te veel gedronken gisteren. Maar Niall had het duidelijk gezegd, hij had hem ondergekotst. En Niall had nog wel zijn nieuwe kleren aan gisteren. Hij moest hem nu gaan zoeken, sorry zeggen en geld geven voor nieuwe kleren. Dat ging hem nog een hoop geld kosten... autsj! Maar dat was niet het ergste, erger was dat het Niall was waar hij overheen gekotst had. Niall! De leuke grappige blonde kleine ierse lieve schattige Niall waar hij al weken smoorverliefd op was... AUTSJ!

Ik kon het niet meer aan, ik negeerde hem nu al bijna een week. De rest had hun mond gehouden, ze wilden dat we het zelf oplosten. Nou, dan moest Liam er maar moeite voor doen hoor! Maar hij bleef me maar aankijken met zijn lieve puppy-ogen (ugh, Liam had lieve ogen en als hij naar me keek leverde dat een bom vlinders op, wat ik eigenlijk niet toe wilde geven)! Ik hield het gewoon niet meer vol. Plotseling ging de deur open. Drie keer raden wie er binnenkwam? Juist, Liam. ‘Niall, wil je alstjeblieft naar me luisteren?’ vroeg hij wanhopig. Een traan gleed over mijn wang. Ik wilde het hem niet vergeven. Niet vanwege de kleren, want die waren wel weer te wassen of eventueel nieuw te kopen. Nee, hij wilde niet vergeven dat Liam zo lief en schattig en mooi (en ga zo maar door) was! Hij wilde niet verliefd op hem worden, maar het was al te laat. Hij was smoorverliefd!

To be continued ??
Als jullie dat groene duimpje niet aanklikken komt Liam over je hele kledingkast heen kotsen hoor, kijk dus maar uit