Chapter 2.4 || This is life

-Niall Horan

Eenzaam zwerf ik door de gangen van het, nu nog, verlaten schoolgebouw. Morgenvroeg zullen de eerste leerlingen arriveren. En in de loop van de dag, wanneer iedereen gearriveerd is en de tafel gedekt is, kunnen we aan tafel schuiven voor een geweldig groot feestmaal, waar je echt alles kunt eten. Ik kijk er al weken naar uit.
      Ik ben blij dat morgen iedereen er weer is. Ik begon me eenzaam te voelen. Elke vakantie blijf ik op school, want ik heb geen familie om naar terug te keren en een weeshuis weiger ik. Dat is iets waar ik echt niet heen wil, want ik ben geen wees. Mijn ouders leven nog, alleen ze wilden me niet hebben. Dus al negen jaar lang verblijf ik hier op school samen met James Smith, het schoolhoofd. Ook hij is altijd aanwezig.
      Meestal komt mijn beste vriendin, Lizzie Tomlinson, een week eerder naar school om mij gezelschap te houden. Alleen deze vakantie niet en nu maak ik me ongerust. Het is niets voor haar om iets te vergeten.
      Ik spring in meter de lucht in van schrik, wanneer ik in mijn zij wordt geprikt. Iets waar ik totaal niet tegen kan. Verwildert kijk ik naar achterom, maar er is niemand te zien.
      "Lizzie!" roep ik nep boos. Ik weet gewoon dat zij het is, want Lizzie beschikt over de gave om onzichtbaar te worden. Geweldig lijkt me dat om gewoon eens van de bodem te kunnen verdwijnen.
      En ik had het goed. Met een onschuldig gezicht wordt Lizzie voor mijn neus zichtbaar. Een grote glimlach verschijnt op mijn gezicht bij het aanzien van mijn beste vriendin. Snel sluit ik haar in mijn armen, ik heb haar al zo lang niet gezien.
      "Niall, lucht!" piept ze.
      Ik laat haar los uit mijn omhelzing en kijk haar schuldig aan,ik heb mijn krachten nog niet altijd onder controle. Al snel verandert mijn gezicht van schuldig naar bestraffend. "Waar heb jij uitgehangen?"
      Nu is het de beurt aan Lizzie om schuldig te kijken, maar ze geeft geen antwoord.
      Zuchtend kijk ik haar aan, "je ouders belde vorige week, of je goed was aangekomen.
      "O nee, wat heb je gezegd?" vraagt ze verschrikt.
      Vraagt ze dit nou serieus? Ik dacht dat ze me wel beter zou kennen dan dit. Snel stel ik haar gerust, "ik heb gezegd dat je goed aangekomen was. Maar nu wil ik wel weten waar je was."
      "In London centrum," zegt ze verlegen.
      "In London centrum?" roep ik verbaast. "Wat moet je daar nou weer? Je woont in Doncaster. Weet je wel hoe gevaarlijk London centrum kan zijn en zeker voor ons mutanten."
      Nonchelant haalt ze haar schouders op. "Onze school ligt toch ook in London?"
      "Ja, buiten het centrum. En we zijn goed verborgen en met veel mutanten, dus we zouden ons kunnen verdedigen. Jij was daar in je eentje. Toch?" het laatste vraag ik haar twijfelend.
      Snel knikt ze. Te snel naar mijn zin. Maar ik vraag niet door. "Wil je dat asjeblieft nooit meer doen?" vraag ik haar zo lief mogelijk. "Ik maakte me ongerust."
      "Je hoeft je om mij niet ongerust te maken hoor."
      "Maar ik doe het toch," zeg ik koppig.
      Ze glimlacht lief naar me en lachend kijk ik terug. "Wat zullen we gaan doen?" vraag ik haar.
      "Wat we elk jaar doen!" roept ze enthousiast.
      "Is goed," antwoord ik even enthousiast terug. En we rennen naar de game kamer. Daar pakken we ieder een spel consoler en ik stop een race spel in de Playstation.
      "Ik ga je inmaken!" grijns ik. "Ik heb de hele vakantie kunnen oefenen."
      "Ik ook," antwoord ze terug. "Ik heb al een paar keer van Louis gewonnen."
      Verbluft staar ik haar aan, Louis is echt de beste als het om race spellen aankomt. Hoe kan zij er ooit van winnen? Nu moet ik oppassen, want ze moet wel heel goed geworden zijn. "Je begint met het jaar meer op Louis te lijken," merk ik dommig op.
      Boos kijkt ze me aan, terwijl ze haar hand door haar lange bruine haren haalt, "dat wil ik nooit meer horen, meneer Horan. Zo lelijk ben ik toch niet?"
      Ik laat mijn ogen over haar heen glijden. Lizzie heeft lange bruine haren en bruine ogen. Haar neus wordt gesierd met sproetjes, wat haar een schattige indruk geeft. Ik weet dat ze ze haat, maar ik vind ze lief staan. Het laatste wat Lizzie wilt is er lief uitzien en dat zie je ook aan haar kledingstijl. Ze is altijd stoer gekleed, nu heeft ze een houthakkersbloes aan, waarvan ze de mouwen tot haar ellebogen heeft opgekruld. Met daaronder een spijkerbroek en mijn schoenen. Bij die gedachten verschijnt er een lach op mijn gezicht. Ik had de schoenen gekocht, het zijn een soort kisten alleen dan iets minder lomp. En Lizzie was zo ontzettend jaloers geweest, dus heb ik ze aan haar gegeven.
      "Nee, je bent niet lelijk," luid mijn conclusie.
      Tevreden kijkt ze me aan, "dank je wel, Niall. Maar zullen we beginnen?"
      Ik knik en druk daarna op 'ok'. Het spelletje begint en Lizzie heeft niet gelogen, ze is echt goed geworden. Al snel lig ik al een paar meter achter. Ik kijk Lizzie vanuit mijn ooghoek aan. Van concentratie heeft ze haar tong een beetje uitgestoken. Bij dat aanzien schiet ik in de lach, waardoor ik me niet meer op mijn spel concentreer. En ik nog verder begin achter te raken.