11 uur

Het visioen van het meisje dat wordt achtervolgt gaat weer verder. Het meisje zit in een gedoken tegen de kast aan en probeert zichzelf rustig te schommelen. Plots ze kijkt naar boven en twee gele ogen kijken haar aan. Ze slaakt een gil en een klauw snijd in haar arm. Vlug rent ze half strijkelend door de kamer. Ze komt bij een van de gordijnen en trekt ze opzij. De gordijn bedekte een andere kamer. Het monster blijft even staan en wanneer het meisje zich weer naar de deur draait en hem opent wordt ze gegrepen en valt ze op de grond.
Ik schrik op uit mijn visoein en kijk het meisje recht in haar ogen aan. Ze kijkt me vragend aan en pakt mijn hand vast.
"Ik zal eerlijk zijn als jij ook eerlijk bent. Wat zag je daar straks ?"vraagt ze en kijkt me recht in de ogen aan. Ik trek mijn mond open en wil net zeggen dat ik niks zag ,maar het komt mijn keel niet uit.
"Vertel de waarheid."zegt ze indringend en kijkt me boos aan. Plots begrijp ik het. Ze weerhoudt me ervan om tegen haar te liegen door mijn hand vast te houden.
"Niks."zeg ik terwijl ik mijn hand los trek. Ze kijkt beduusd naar haar lege hand en kijkt dan weer naar mij.
"Hoe ?"mompelt ze en ik kijk weg naar de klok. Iets over elf. De jacht moet al begonnen zijn. Bedenk ik me angstig en kijk het meisje weer aan. Ik begrijp het niet het is onmogelijk dat het meisje hier kan overleven bij het monster. Plots doet iets me het beseffen. Het meisje is het monster. Ze pakt vlug mijn hand vast en knijpt hem bijna fijn.
"Waar dacht je aan ?"vraagt ze en het lijkt wel alsof ze het smeekt.
"Het monster dat hier ergens moet zijn opzoek naar mij."zeg ik en ze kijkt verrast en eigenlijk spreek ik nu de waarheid. Ze blijft me verrast aan kijken en haar greep op mijn hand verslapt. Haar hand ligt nu zo ongeveer in mijn handpalm en ze lijkt het helemaal niet nodig te vinden om me vast te houden. Ik pak plots haar hand stevig vast en ze scrikt op. Verwondert kijkt ze naar onze handen en dan naar mij. Ik glimlach en ze glimlacht terug.
"We komen hier samen uit. Net als in sprookje overleven wij."zeg ik en een twinkeling verschijnt in haar ogen. Ze knikt en bijt op haar lip.
"Ja! Net als in een sprookje."zegt ze en ik zie een klein meisje met een grote hoop in zich. Ik loop naar het gordijn uit mijn visioen en het meisje loopt met me mee. Ze houdt mijn hand stevig vast en volgens mij wilt ze hem niet meer los laten.
"Oh ja mijn naam is Mia."zeg ik en kijk haar aan terwijl ik met de hand die ik vrij heb naar het gordijn.
"Ik heet Kate."zegt ze snel en trekt me naar haar toe zodat ik verder van het gordijn af sta.
"Ik weet de weg hier. We moeten deze kant op."zegt Kate en wijst naar de gang toe. Ik probeer dichter bij het gordijn te komen ,maar ze trekt hevig aan me hand.
"Nee ,we moeten echt daarheen."roept ze nukkig en stribbelt hevig tegen. Ik kijk naar de klok achter me en hij geeft precies kwart over elf aan. Snel reik ik naar het gordijn.
"Nee !"gilt Kate en precies op dat moment trek ik het grodijn weg.