9. the truth hurts

Ik had eerlijk gezegd dezelfde snelheid als de Cullens verwacht, maar Seth liep vrij rustig naar het huis. Eigenlijk vond ik dat ie langzamer liep dan een mens, maar dat kon ook aan mij liggen. Ik wou niet praten met Seth, maar hij blijkbaar wel met mij.
‘Het ziet er leuk uit, een meermin zijn en zo.’
‘Is het niet,’ antwoorde ik bot.
‘Maar… bij het water… je leek het leuk te vinden.’
Ik glimlachte een beetje. ‘Water sturen is leuk, maar een meermin zijn is een vloek. Een mens zijn is veel beter.’
‘Maar je bent en blijft een meermin.’ Er zat geen humor, maar ook geen medeleven in zijn stem. Hij zei het alsof het een feit was.
‘Inderdaad. Dus nu kan ik op een afstand naar mensen gaan zitten kijken. En dan, als ik het eenmaal zat ben, sterf ik.’
Seth hield opeens, zonder waarschuwing, op met lopen toen ik dit zei, en ik tuimelde bijna uit zijn armen. Maar hij had me heel stevig vast gepakt.
‘Wat?’ vroeg hij me.
‘Als ik alles zat ben, kan ik kiezen om te sterven,’ zei ik langzaam. ‘Meerminnen hebben die keuze. Het is wel een heel gedoe om dat ritueel goed uit te voeren, maar daar valt niet veel aan te doen.’
Ik voelde Seth trillen. Was dat de bedoeling?
‘Waarom zou je kiezen om te sterven als je de mogelijkheid hebt om voor altijd te blijven leven?’
‘Dat heb ik toch net uitgelegd? Ik heb niks om voor te leven.’ Nu ik het zo zij, klonk het nog verdrietiger. Maar ja, dat was het ook. Alles wat ik zei was waar. Ik had niks om voor te leven.
‘Je familie en vrienden zullen je missen.’
‘Heb ik niet, dus daar hoef ik me geen zorgen om te maken.’
‘De Cullens?’
‘Ze waren heel aardig om mij hier te laten slapen,’ zei ik twijfelend. ‘Maar daar blijft het bij. Het zijn geen vrienden en ook geen familie. Zodra ze me de weg hebben gewezen ga ik terug naar mijn grot. Dan zie ik ze nooit meer terug.’
Wou ik dat wel? Vertrekken en niet meer terug komen? De Cullens waren aardiger voor mij geweest dan mijn eigen moeder in 16 jaar ooit geweest was. Wou ik zoiets echt kwijt raken?
‘Volgens mij zijn de Cullens nu al erg op jou gesteld,’ zei Seth.
‘Niet echt. Komt alleen maar omdat ze me als meermin hebben gezien. Het is niet echt.’
‘Ik vind jou aardig.’
‘Niet echt,’ herhaalde ik.
‘Het is wel echt.’
‘Nee, dat is het niet,’ zei ik fel. Ik keek hem eindelijk in de ogen. Ze waren boos en verdrietig tegelijk. ‘Mijn uiterlijk zorgt ervoor dat jij me aardig gaat vinden. Het is een loksysteem. Als ik er gewoon uit zou zien, zouden mensen meteen wegrennen als ze ons zagen. Jij ook.’
Eeuwen lang had ik geweten dat deze woorden de harde waarheid waren. Ik had er al jaren niet meer over nagedacht.
Waarom was ik dan nu aan het huilen?