~53~

Langzaam opende ik men ogen, het licht was fel - te fel. 'Schat' zei een bekende warme stem. 'Mam' riep ik en wou recht gaan zitten, 'Je moet rustig doen volgens de doker, je bent net ontwaakt uit coma' zei ze, ik zag dat pa met Agnes aan het praten was. 'Zouden jullie ons even alleen kunnen laten, ga maar koffie drinken of zo' zei ik, ze knikte en liepen weg. 'Coma, dus alles was een droom' vroeg ik. Ineens herinnerde ik onze ruzie. 'Ow Agnes het spijt me zo' zei ik en wou dat ik kon opstaan, maar ik zat aan zoveel draadjes vast dat dat niet mogelijk was. 'Nee het was mijn schuld' zei ze, 'Dus, het was geen droom' zei ik, 'Dana dat was het wel. Het spijt me maar alles was gewoon de Coma, het is een speciale wereld. Alles lijkt echt daar zo maar het is gewoon een soord droom' zei ze. Nee dat mocht niet, dat kon niet. Ik wist het zeker. 'Ik geloofde het eerst ook niet maar het is zo' Ze geloofde hun gewoon, ik kon toch niet alles verzonnen hebben. Mam en Pap kwamen terug binnen lopen. 'Gaat het' vroeg pa aan mij, ik knikte. Ik voelde me leeg, ondanks het feit dat ik men ouder, oude leventje en alles terug had voelde het anders. Agnes knikte nog snel even naar me voor ze veder ging met haar gesprek met Pap. 'Ik weet dat het moeilijk te geloven is maar het is echt, alles wat je je herinnerd vanaf het moment dat jullie geraakt werden door die auto is een droom geweest. Agnes vertelde ons er over, vlak voor jij wakker werd. Nog geen minuut na elkaar werden jullie wakker' zei ze. Tranen kwamen in men ogen, ik beet op men lip om ze terug te duwen maar er ontsnapte er 1. 'Het komt wel goed, jullie verwonding was niet erg en we moesten alleen wachten tot jullie wakker werden. Alles wordt weer het oude, dat beloof ik' zei ze. Maar wat als ik dat nou niet wilde, ik was verward, niet wetend wat ik wilde.