~52~

“Je bent terug.”, zei Alex. “Ik wist het.”, siste ik. Ik wou dat ik het tegen iemand had gezegd. Het leek of hij mijn gedachte kon raden, want hij knikte en lachte. “En ik neem aan dat zij je zus is.”Mijn stem trilde. Niet omdat ik bang was, maar boos dat hij mijn zus zo had gebruikt. Plotseling werd ik tegen en spiegel geduwd en de scherven vlogen in het rond. “Dat brengt ongeluk.”, zei ik droog. Oké, dat was een van de vaagste opmerkingen die je op zo'n moment kon maken. “Voor jouw ja.”, zei Onida. Ze duwde me weg en ik kwam met mijn hoofd tegen de punt van een kastje. Ik voelde het bloeden n gaf een gil. “Agnes.”, hoorde ik Dana vaag ergens. Ik vocht om bij bewustzijn te blijven. Toen ik mezelf eindelijk had gedwongen om weer iets te zien zag ik Dana. “Sorry.”, zei ze. Maar het was niet haar schuld. Als ik niet zo was geflipt vanochtend was het misschien wel niet gebeurd. Ik voelde mijn oogleden dicht gaan en ik kon er niks tegen doen. Ik voelde een traan uit mijn ooghoek glijden. Ik voelde Dana's hand en ik was te moe om nog te vechten. Ik verwelkomde de duisternis als een verlossing van alles.


Ik had het gevoel dat ik zweefde. Tot ik eindelijk mijn ogen open kon doen. Het was zo licht dat het pijn deed aan mijn ogen. “Liefje.”, zei een vertrouwde stem die ik al zolang had gemist.

Kudo Volgende hoofdstuk