Zesenzeventig|•|

Nahuel en Huilen. Beiden volgden ze ons op weg naar huis, naar Forks, eindelijk. Nahuel was een half vampier, net zoals Renesmee. Alleen leefde hij lang, meer dan 150 jaar, hij wist het niet precies. Ik was blij dat we weer terug konden, niet dat de omstandigheden zo fijn waren. We waren nog zo'n kwartier verwijderd van Forks en ik was zenuwachtig. Merendeels voor het gevecht, maar ook om iedereen weer te zien, Lilly, Giada. Giada zal wel boos op ,e zijn, zonder iets te zeggen weg rennen en ook gewoon niet meer terugkomen. Dat krijg ik nog lang te horen . Jasper maakte me Rustig en shonk me een lieve glimlach die me altijd deed wegsmelten. 'Rustig aan, er zal niets gebeuren, ze zouden ook niet boos zijn.' Hij haalde de woorden letterlijkmuit mijn gedachten. Ik was bang dat iedereen boos op ons zou zijn, omdat we zomaar verdwenen en alleen een briefje achter lieten met wie ze moesten halen als getuigen. Niet wetend wat wij wel voor ze zochten, een blinde vlek in Alice zicht, maar toch is het ons gelukt. Ik had nooit gedacht dat we nog een half vampier zouden vinden. Als alle vampieren in de wereld zouden weten van het bestaan van half vampieren, zouden de vrouwelijke vampieren die een kind wouden hun partner wel eens gaan aanspannen om een geschikt menselijk slachtoffer te vinden. Die gedachte vond ik vies, en hopelijke zou dat ookmniet gaan gebeuren. Natuurlijk was Nahuel ontstaan door zo'n experiment van zijn "vader", maar die zal ooit wel gepakt worden. Hoop ik. Jasper hield mijn hand steviger vast, als teken dat ik niet zo moest piekeren. Dat deed hij tegenwoordig elke dag sinds we weg gingen. Ik bleef maar piekeren, over thuis, over de zoektocht en over andere onbelangrijke dingen. Soms dacht ik nog aan mijn ouders en Chris. Hoe zou hun leven nu lopen zonder mij? Misschien wel zoals altijd, of beter, nu ze niet meer voor mij hoeven te zorgen. Maar misschien ook wel heel slecht, omdat ze mij misten. Ik wou ze zo graag weer zien, maar dat is onmogelijk, ik ben nu eenmaal voor hun dood. Iets wat ze pij hebben gedaan. Een zachte zucht ontsnapte uit mijn mond en Jasper keek me bezorgd aan, door de zucht, maar waarschijnlijk ook mijn verdrietige gevoelens. 'Herinneringen.' beantwoorde ik zijn bezorgde blik. Hij sloeg zijn arm rond mij middel en tilde me in een keer op waarna hij verder ging rennen. 'Mijn verloofde mag niet verdrietig meer zijn.' fluisterde hij zacht. Een glimlach sierde mijn gezicht en ik keek hem aan. 'Maar juist gelukkig.' maakte hij zijn af en drukte vlinderzacht zijn lippen op de mijne.