- 013.

Een kreun verliet mijn mond, toen ik met een pijnlijk gezicht naar mijn voorhoofd greep. Tot mijn eigen verbazing lag ik in mijn eigen bed. Het zonnetje scheen de kamer in, door een kiertje tussen de gordijnen. Mijn hoofd bonkte en het leek alsof er geen einde aan zou komen. Ik kon me helemaal niks meer van gisteravond herinneren, alleen dat ik met Kyle samen een film heb gekeken. Ik sloeg de dekens van me af en zag tot mijn grote verbazing ook nog eens dat ik mijn pyjama aanhad. Oke dan. Ik stond op en meteen greep ik weer naar mijn hoofd. Godsamme, ik zou nooit meer drinken.
De bel ging en ik besefte me dat ik nu wel naar beneden moest lopen, aangezien de rest van de familie naar een bedrijfsfeestje was. Ik had me er simpel weg onderuit gepraat, omdat ik zo gezegd nog wat onderzoeken moest doen voor scheikunde. Natuurlijk. In ieder geval zouden ze de hele dag pleite zijn, iets waar ik kon herstellen van de vorige avond.
Ik wandelde de trap af en wierp een korte blik in de spiegel. Lovely, maar niet heus. Ik zuchtte, dacht er verder niet meer over na en trok de deur open. Mijn hart zakte de grond in en ik keek hem boos aan. 'wat doe je hier?' mompelde ik zonder hem voor de rest nog een blik waardig te gunnen.
'Amber, wil je alsjeblieft naar me luisteren?' zijn stem klonk smekend. Ik wilde op hem antwoorden, maar een misselijk gevoel nam mijn lichaam over en ik stormde naar de wc. Louis kwam achter me aan en keek even weg, toen ik mijn maag leegde boven de wc. Snel viste hij mijn haar uit mijn gezicht en streek hij even met zijn hand over mijn rug. Ik stond langzaam op, duwde hem zachtjes aan de kant en wandelde naar boven om mijn tanden te poetsen. Louis volgde me, iets wat me redelijk irriteerde aangezien hij het leuk vond, gewoon even mijn huis binnen te lopen om me te dwingen dat ik naar hem moest luisteren. Ik poetste snel mijn tanden en draaide me toen naar hem toe.
'Hoe kon je me dit aandoen?' mijn stem brak, terwijl het mijn bedoeling was, behoorlijk kwaad te klinken. Zijn ogen richtte zich meteen op de grond. 'Hoe kon je me laten vallen na alles wat we hebben gedeeld, alles wat we hebben gedaan? Hoe kon je? Ik had focking vijf uur voor je gereist in zo'n stomme trein. Vijf uur! VOOR JOU. En je deed alsof ik lucht was.'
ik wandelde de badkamer uit en stormde zo'n beetje mijn kamer in. Louis kwam achter me aan.
'Het spijt me zo, ik had het je nooit aan mogen doen.' mompelde hij. Ik hoorde de pijn in zijn stem, maar het kon me niets schelen. Het was zijn schuld dat het allemaal zo gelopen is. 'vertel me alsjeblieft of ik het nog goed kan maken met je. Ik mis je zo.'
Mijn ogen schoten naar de zijne toen hij zei dat hij me miste. Ik kon meteen zien dat hij het meende. Ik miste hem ook, maar hij had me een jaar laten zitten, ik kon dat toch niet zomaar vergeven, of wel? Ik bekeek hem nog eens goed. Hij was zo veranderd in dat jaar dat ik hem niet had gezien. Hij was volwassener geworden, langer. En stiekem, knapper. 'Misschien.'
'Ik doe alles voor je, echt waar. Ik wil je zo graag terug. Ik hou van je, ik had het nooit maar dan ook nooit mogen doen. Ik mis je.' mompelde hij in een keer achter elkaar, zonder adem te halen.
'Alleen als je me belooft dat je me niet weer in de steek laat, want twee keer kan ik echt niet aan.'
'ik beloof het,' mompelde hij, voordat hij me in zijn armen trok en stevig knuffelde. Ik had hem ook zo gemist.