Emma's mistake

Ze keek om zich heen. Waar was ze? Langzaam begon ze aan het donker te wennen , en ze voelde hoe haar hoofd bonkte van de hoofdpijn. Ze keek omlaag. Ze had een kort, zwart jurkje aan, haar lievelingsjurkje. Ze keek nog verder. Zwarte pumps met roze strikken. Sinds wanneer had ze die? Ze keek weer omoog. Ze droeg één kettinkje. Een hartje. Een paar beelden flitsten door haar hoofd. Jorn, Sarah, Daphne, Mike. Allemaal flitsten ze langs. Ze keek op, en probeerde haar handen te bewegen. Een enorme pijn schoot door haar spieren. Blijkbaar waren haar handen vastgebonden. Maar waarom? Ze probeerde haar benen te bewegen. Weer schoot er een enorme pijn door haar spieren. Maar haar benen waren niet vastgebonden. Misschien was degene die haar dit had aangedaan wel niet zo slim als ze dacht. Ze moest hier wegkomen. De vraag was alleen; Hoe?

Langzaam werd ze wakker. Versuft keek ze op, om te kijken hoe laat het was. 6 uur! Veel te vroeg, ze zou hier wallen door krijgen, ze had gister tot laat gefeest. Ze liet haar hoofd weer zakken, en ze gebood zichzelf om te gaan slapen.
Net toen ze bijna in slaap was, ging haar telefoon. Ze kreunde en pakte het rotding van haar nachtkastje. ‘Met Sarah.’ ‘Sarah? Met de ouders van Emma. Heb jij haar gister op het feest gezien?’ ‘Ja, hoezo?’ antwoord ze versuft. ‘Omdat Emma gister niet is thuisgekomen. Ze is spoorloos.’