- 011.

Louis Tomlinson.
Eindelijk had ik al mijn moed verzameld. Ik slofte naar beneden, waar ik Harry in de keuken aantrof. Hij was in de weer met het kookeiland en leek het vuur maar niet aan te krijgen. Ik hielp hem en kreeg daar een dankbare blik voor terug. 'Goodmorning! Heb je de actie al gestart?' vroeg Harry, terwijl hij naar de koelkast wandelde en de nodige spullen pakte voor wentelteefjes.
'Actie?' vroeg ik hem, terwijl ik aan het keukeneiland ging zitten.
'Ja, de ik-win-Amber-terug actie. Aangezien je het heel hard heb verkloot voor jezelf.' en bedankt, Harry. Hoewel we beste vrienden waren, kwamen zijn onverwachte opmerkingen, soms echt hard aan. En vooral als ze Amber betrefte. Ik liet mijn hoofd even op het keukenblad vallen en zuchtte luid. 'Oh kom op, lou, het is niet moeilijk. Zoals ik heb gehoord van je verhalen zal ze je best vergeven. Uiteindelijk, maar dan zal je er wel iets voor moeten doen! Het komt je niet aanvliegen.'
'IK RUIK ETEN!' Niall kwam de keuken binnengestormd en ging naast Harry staan. 'Oh wentelteefjes, ik hou van je, Harry. Heb ik dat ooit al eens gezegd?'
'Whenever I had food, yes.' antwoorde Harry met een grijns en ik keek even lachend toe. Niall staarde de wentelteefjes bijna dood. Het was zo grappig om te zien. 'Nialler, dek de tafel, dan kunnen we samen ontbijten. Tenminste, als meneer slaap en Liam ooit nog beneden komen.'

'Mijn moeder zeurt echt kapot hard. Ik kan echt nooit aan haar eisen voldoen.' zuchtte Amber. We zaten in het park en genoten van het eenmalige mooie weer dat het kleine stadje had overvallen. Ze pulkte wat aan het gras, terwijl de zon haar nog bruinere haren mooi liet uitkomen. Ze was zo mooi.
'Hoe kan dat nou, je bent Amber? Je bent fantastisch en mijn beste vriendin!' een glimlach nam haar gezicht over en ze keek me even dankbaar aan. Niet veel later zakte haar glimlach echter weer af.
'Ze gaat flippen als ze hoort dat ik niet over ben en het jaar dus moet over doen. Ik ben dood.' ze liet het gras vallen en ging achterover liggen. Ik bekeek haar even en besloot haar bewegingen te volgen.
'Ik heb altijd nog een slaapplek voor je,' grapte ik en ze keek me even lachend aan. 'Kom op, je moeder heeft vast het beste met je voor. Als ik haar soms over je hoor praten, hoor ik echt wel trots hoor!'
Ze glimlachte even zwakjes en draaide haar hoofd eventjes naar me toe. 'Ja, dat heet acteren. Weetje wel, misschien besef je het niet, maar ouders zijn er behoorlijk goed in. net zoals dat ze je vertellen dat er een tandenfee is, die je geld geeft als je een tand onder je kussen legt. Dat de kerstman bestaat. Ga zo maar door. En dan hebben ze het lef ook nog om te leren dat wij niet mogen liegen.'
'Ammie,' begon ik en ze keek even weg. Vervolgens ging ze weer overreind zitten en sloeg ze even op mijn buik. 'auw'
ze glimlachte en keek me even aan. 'Dankjewel dat je er altijd voor me bent. Ik zou me geen raad weten als je er niet meer zou zijn. Als we geen beste vrienden meer zijn, zou ik waarschijnlijk kapot gaan.'

Ik zuchtte, legde een pluk haar opzij en belde aan. Zenuwen gierde door mijn lichaam, terwijl ik ongeduldig wachtte tot de deur open zou gaan. Deze enkele seconden dat ik voor de ozo bekende deur stond, leken lange minuten te zijn en vooral zenuwslopend. De deur ging open en Mary – de moeder van Amber – verscheen. Ze leek verbaasd. 'Louis! Wat een tijdje geleden, hoe gaat het met je?'
'Goed, dank u. ik vroeg me af of Amber thuis was.' mompelde ik. Een opluchting was er omdat Amber niet open deed, maar die opluchting zakte langzaam af toen ik het antwoord hoorde.
'Nee, sorry, Lou. Ze is weg met haar nieuwe vriendje. Ik verwacht ze tegen de avond wel terug. Zal ik haar zeggen dat je langs bent geweest?' vroeg Mary vriendelijk, maar ik schudde mijn hoofd.
'Nee, het is goed zo. Dankuwel.' met een gebroken hart wandelde ik het padje af, in de richting van mijn eigen huis. Het was gewoon over. Ze had een vriendje.

Een vroeg hoofdstukje dit keer <3.
Beseffen jullie dat we tegen de 200 abo's aanlopen? Ikhouvanjullie <3.