~51~

Dana P.O.V.
Door een harde gil vlogen men ogen open, happend naar adem keek ik wat er aan de hand was en probeerde ik me te herinneren wat er gebeurd was.
Maar ik kon me niks herinneren, wat had ik gehad dat ik z'n koppijn had. En de belangrijkste vraag wie gilde er, ik keek de kamer rond.
Verlaten, oud, stoffig. De gil kwam nog een keer en nu herkende ik hem. 'Agnes' gilde ik en rende naar de deur.
In de gang zag ik Onida bij Agnes staan die bloedend op de grond lag.
Ik zag Alex ook ineens in de gang staan. 'Alex help haar' riep ik paniekerig, Onida lachte 'Volgens mij is ze haar geheugen een stukje kwijt' zei ze, 'denk het ook zus' zei hij en ineens wist ik het weer.
Ik wou naar Agnes rennen maar Alex gooide me tegen de muur en een spijker die uitstook doorboorde men rug.
Agnes hapte naar Adem, en ik deed weer een poging om bij haar te komen maar greep Alex zo hard men arm dat tie brak. Ik huilde, niet om de pijn maar om Agnes. 'Sorry' zei ik nog en zag dat ze haar ogen sloot.
Ik gilde en werd woedend ik trapte en sloeg in het rond en hoorde ze lachen. Ik zag door mijn tranen niet meer wat er om me heen gebeurde. 'Ze leeft nog' fluisterde een stem in men oor.
'Onida ik regel het hier veder wel' zei hij en Onida zuchte en liep weg. 'Het spijt me Dana, maar hier moet het eindigen voor jullie' zei hij en ik knielde naast Agnes neer.
Ik legde mijn hand op haar hart en voelde hoe het kloppen minder werd en uiteindlijk op hield. En op dat moment voelde ik snel een pijn flits door mijn nek gaan en wist ik dat het gebeurt was.