~49~

Dana P.O.V.
Huilend was ik tegen Alex aan gekropen. Ik had hem uitgelegt wat er was. Hij zei dat ik niet boos op mezelf moest zijn -want dat was ik het meest, hoe kon ik zoiets belangrijks nou vergeten- en dat alles wel goed zou komen. Hij had me in de auto getild en was naar zijn huis gereden. We hadden nog nooit ruzie gehad, nooit echt. De ergste was ooit om een barbiepop geweest toen we 3 waren of zo, want ik had perongeluk het hoofd er af getrokken en ze had me een hele dag boos aan gekeken en genegeerd. Toen ik haar mijne had gegeven was het goed geweest. Maar nu wist ik niet wat ik moest doen. Het voelde als of er een diepe scheur in men hart was gekomen. Ik wist dat het mijn schuld was, ik vergat altijd alles. Als je hoofd niet vast zat vergat je die ook nog zei onze moeder altijd. Nu lag ik bij Alex op de bank terwijl hij voor me thee zetten. Zijn zus zou om 2 uur komen en om 11 uur weer weg gaan, ze zou een reis door europa maken. Ik dacht er over om Agnes te bellen maar wist dat ik dat beter nu maar even niet kon doen. Seth zou haar wel bijpraten en morgenochtend zou ik haar bellen, Lyla was tegen men buik aan inslaap gevallen. Toen Alex met de thee kwam ging ik recht zitten en Lyla schrok wakker. Ze kefte even en sprong toen van de bank af. 'Ik ben thuis' riep een vrouwenstem vanuit de gang. Lyla dook onder de bank en ik keek even verbaast naar haar en toen naar de vrouw in de deur opening, het was haar. Onida, maar voor ik wat kon doen voelde ik een naald men bovenarm in gaan en het laatste wat ik hoorde was, 'ik wil wachten tot de andere hier ook is' en toen zakte ik weg