Not welcome.

Mijn ogen bleven gericht op het wonder dat net binnengekomen was. Ik staarde recht in zijn ogen. Zacht, puur, goud. Het mooiste paar ogen dat ik ooit had gezien, waarschijnlijk ook het mooiste paar ogen dat ik ooit zou zien. Ze waren prachtig, intrigerend. Alsof ze in het diepste van mijn ziel keken, als ik die al had tenminste. Het was onmogelijk om weg te kijken, het lukte pas toen hij zelf zijn ogen afwendde. Ik bestudeerde hem verder, elke centimeter, elke millimeter. Natuurlijk kon ik niet anders dan kijken naar de littekens die zo tegen zijn huid afstaken. Zijn hals en kaak waren bedekt met halve manen die er bedreigend uitzagen. De meest bedreigende vond ik de twee aan zijn linkeroog. Welke pijn had hij moeten doorstaan?
’Jasper!’ Carlisle’s stem klonk opgelucht, alsof hij niet had verwacht dat Jasper nog zou terugkomen.
En op dat moment wist ik het zeker. Er was een gebrek in mijn schild.
’Ik denk dat ik maar beter ga,’ mompelde ik. Ik wandelde snel naar de voordeur en had mijn hand al klaar op de klink.
’Maar we moeten je schild nog testen,’ zei Alice verbaasd.
Ik keek naar Jasper en wendde meteen mijn blik weer af. ’Dat is niet meer nodig.’ Ik trok de deur open en haastte me naar buiten.
Mijn voeten droegen me de oprit af en ik snelde naar het bos. Hoelang ik had gelopen eer ik stopte, wist ik niet. Ik liet me vallen en sloeg mijn armen om mijn knieën. Nooit meer wilde ik in Jasper’s buurt komen. Terwijl ik hem bewonderd had, meer en meer interesse voor hem kreeg, verafschuwde hij me. Hij liet me voelen wat hij voelde door zijn gevoelens op mij over te brengen. Het deed haast pijn.
Mijn lichaam schokte, zoals ik al zo dikwijls had gezien bij mensen die weenden. Alleen kon ik niet wenen. Niet dat het me kon schelen, er was niemand die me hier kon zien. Voor mijn part had ik nu rood omrande ogen die overliepen met tranen.
Heel zachtjes hoorde ik voeten die razendsnel over de grond bewogen, ik keek op en zag Alice voor me tot stilstand komen. Ze ging op haar knieën voor me zitten en plaatste, na enige twijfeling, haar handen op mijn knieën. Ze keek me recht aan en ik zag haar ogen glazig worden. Vier seconden later keek ze me verbaasd aan. Ze haalde haar handen van mijn knieën en staarde recht voor zich uit. Gespannen wachtte ik af.
’Je schild…’
‘Is niet zo onbreekbaar hé?’ Ik zuchtte. Natuurlijk was het niet onbreekbaar, want dat betekende dat ik sterk was, dat ik iets voorstelde. Niet dus.
’Je moet meekomen! Carlisle-‘
‘Nee,’ ging ik tegen haar in. ’Ik kan niet terug gaan.’ Ik wierp een blik in de richting waar het huis stond en, ook al kon ik het niet zien, er gleed een rilling over mijn rug.
’Dawn?’ Alice streek voorzichtig een lok haar achter mijn oor en keek me gekwetst aan.
’Wat is er mis?’
Ik haalde mijn schouders op en snifte…