- 003.

Meteen liet ik alles uit mijn handen vallen. Ik staarde even uit het raampje naar de tuin en keek naar Tess, die samen met het nieuwe buurmeisje door de tuin rende. Toen keek ik om en ik zag hoe hij me aanstaarde. Hij schudde even met zijn hoofd. 'Oke, dat had ik niet mogen zeggen.'
'Oh echt?' vroeg ik sarcastisch, terwijl ik de spullen van de grond raapte en vervolgens naar de vaatwasser liep om ze weg te zetten. Kyle volgde me met zijn ogen, terwijl ik dat deed.
'Sorry, vergeef me. Ik kwam heel respectloos over. Kan ik het goed maken met je?' vroeg hij nu en ik staarde hem even aan. Zijn stemmingswisselingen waren ingewikkeld. Ik kon me er niet echt op instellen. Ik schudde mijn hoofd.
'Nee, ga maar gewoon naar de woonkamer. Ik ga die salades even afhandelen.' mompelde ik, terwijl ik een nieuwe schaal uit de kast pakte en vervolgens een van de lekkerste salades ooit maakte. Kyle liep redelijk snel de keuken uit en ik zuchtte even. Wat een sukkel ook.

'Ja, dat is logisch, maar Amber heeft gewoon moeite met scheikunde. Nou is het wel logisch, want ze is een meisje, meisje, maar toch. Scheikunde is ook een kwestie van logisch nadenken. Maar ze heeft genoeg andere pluspunten. Ze heeft een echte talenknobbel.' Mijn elleboog werd met een zachte bonk op de eettafel gezet en ik liet mijn hoofd er tegen steunen. Eeuwig zeurde mijn moeder erover dat Scheikunde niet mijn sterkste punt was. Vandaar dat ik volgend jaar ook voor een ander vakkenpakket zou kiezen, want deze was toch al niet naar mijn wens.
Kyle had door dat ik me eraan irriteerde dat ik het onderwerp van gesprek was en besloot een gesprekje met me te beginnen. Geen rare praat, gewoon een gesprek over mijn hobby's en wat ik zoal leuk vond. 'ik ben dol op chocola, winkelen en mijn telefoon.' antwoorde ik beleefd, terwijl ik hem een glimlach schonk. Hij glimlachte liefjes terug en nam een hap van de salade.
'Je hebt een hand voor koken.' glimlachte hij nu en ik haalde even kort mijn schouders op. 'Zullen we een keertje gaan winkelen?'
Ik had het gevoel alsof mijn oren stonden te klapperen. Verbaasd keek ik hem aan. Never dat ik Louis meekreeg om te shoppen, die had er echt een hekel aan. En hier zat mijn nieuwe buurjongen, die me gewoon voorstelde om te gaan shoppen. Dat wou ik wel eens zien. Ik knikte enthousiast. 'I'd love too!'
'Wanneer kan je?' vroeg hij nu, terwijl hij het bestek op zijn bord legde en het bord vervolgens van zich af schoof. Hij maakte even een kort complimentje naar mijn moeder voor haar kookkunsten, maar richten zich toen weer op mij. Ik vond hem eigenlijk best wel lief, niet nadenkende over wat er eerder die dag was gebeurd. Hij zag dat ik het niet wist. 'Wat zeg je van morgen?'
Ik schoof mijn blik even van hem af en merkte toen dat zowel mijn moeder als de buurvrouw ons trots aanstaarde. Oh god, die zouden commentaar gaan leveren. 'Ik geloof dat je niks in je agenda hebt morgen, Amber. Dus je kan makkelijk met hem mee.'
Ik zuchtte even en vertelde Kyle toen dat het goed was. Hij knikte tevreden en voegde zich toen kort in het gesprek van onze vaders. Ik keek mam even aan, die me nog altijd met een zelfvoldane grijns toelachtte. Waarom dachten moeders altijd dat ze zich gewoon in andermans gesprekken kon voegen? Alsof ik niet een agenda had waar zij niks van af wist. Iedereen wist namelijk wel wat er morgen zou gebeuren. One Direction zou voor een maandje in trekken in het huis van Louis, oftewel het huis pal naast het onze. En iedereen wist wat dat zou betekenen..