- 001.

'Nee, Louis, waag het niet!' de enthousiasme was van mijn gezicht te lezen, maar de angst was net zo hard in mijn ogen te lezen. Mijn handen schoten in de richting van mijn beste vriend, die dicht in de buurt stond met een bekertje in zijn handen. Ik had een verkeerde opmerking naar hem gemaakt en nu vreesde mijn haar, voor het water dat hij in het bekertje hield.
'Hoe ga je me tegenhouden?' vroeg hij grijnzend, terwijl ik overreind krabbelde en stiekem al wat naar achter liep. Hij volgde me gedwee en hield het bekertje lachend voor zich. Ik had mijn handen in de richting van het bekertje gestoken en probeerde hem op een afstandje te houden. Dit lukte niet helemaal geweldig en hij stond nu op slechts een metertje van me af.
Voor ik ook maar iets kon zeggen, keerde hij het bekertje lachend boven mijn hoofd om. Meteen plakte mijn haren zich vast aan mijn gezicht en ik wreef het wat opzij. Mijn glimlach veranderde zonder twijfel in een wraakzinnig streepje en Louis besefte dat hij mocht gaan rennen. Deze strijd zou ik niet zomaar aan hem overlaten. Ik zou wraak nemen.

Regen druppelde langs het raam naar beneden. Ik zat tegen het schuine muurtje aan en staarde naar buiten. Een groepje personen had zich op de straat verzameld en staarde naar het huis tegenover het mijne. Het verkoop bord blinkte in het groene gras en ik zuchtte.
De donkere lucht van buiten leek mijn kamer nu over te nemen en ik liet mijn plek even in de steek om een paar lampjes aan te doen. Terwijl ik door mijn kamer wandelde, viel er een blik op de foto van mij en Louis. De vriendschap was duidelijk te zien en ik miste hem nu nog erger. Al maanden had ik hem niet meer gesproken. Hij had het te druk met zijn band. Op zich snapte ik dat wel. Maar het feit dat hij alles gewoon heeft achter gelaten om in Londen te gaan wonen.
'Amber, wil je even beneden komen?' de stem van mijn moeder galmde door het huis en ik stond op. Snel zorgde ik ervoor dat ik beneden kwam en wandelde ik de woonkamer in. mijn zusje was druk aan het bellen met – aan het gesprek te horen – haar nieuwe lover en mijn moeder stond in de keuken. Ze was al bezig met het avondeten, aangezien ze de nieuwe buren had uitgenodigd om bij ons te komen eten. 'Zou je even aan de buren willen vragen met hoeveel ze zijn en of ze hulp nodig hebben met het verhuizen? Jij kan ze dan wel even helpen, aangezien het toch geen weer is voor iets anders.'
Ik knikte, viste de bloemen van tafel, omdat ik wist dat die ook voor hun waren en wandelde naar buiten. De nieuwe buren stonden nog steeds op straat en ik wandelde zelfverzekerd op ze af.
De moeder van het stel zag me al aankomen en herkende me van vorige week, toen ze met mijn moeder had staan kletsen. 'Amber! Liefje, hoe gaat het met je?'
Ik glimlachte liefjes naar haar en beantwoorde haar vragen gedwee. Vervolgens deed ik wat mijn moeder me vroeg en ze legde uit dat ze samen met haar man, dochter en zoon zou komen eten. Ik glimlachte en ontdekte toen dat haar zoon – waarschijnlijk een jaar of achttien, negentien – me aandachtig in de gaten hield. Ik glimlachte even lief naar hem en zorgde er toen voor dat ik weer naar binnen ging. Als hij zo zou blijven staren, ging ik het nog lastig krijgen vanavond.