5.4

POV Lisanne (Moeder van Samira):
Ik was samen aangekomen met Michael in het ziekenhuis, van de verte zag ik Samir al staan die ons naar Samira zou brengen. Het voelde raar dat ik ineens in een ziekenhuis liep nadat ik me dochter vier weken niet had gezien. “Wat is er gebeurd?”Vroeg ik toen Samir zich voorstelde. “Dat kunt u denk ik beter van Ibrahim horen mevrouw”Zei Samir beleefd. “Ik vraag het toch aan jou” zei ik, de agressie in me stem was te horen maar het ging wel om me dochter en ik hoopte dat hij dat begreep. Hij keek me even aan maar liep wijs door naar de kamer van Samira. Er volgde in de lift een lange stilte die genoeg kon zeggen maar de stress was te groot om wat te doen, ik wou weten hoe het met Samira was, ik was me dochter kwijt geraakt aan Ibrahim en nu ligt ze door hem in het ziekenhuis, dat wist ik zeker. We liepen met zijn drieën de lift uit en liepen Samir achteraan richting Samira. De gang leek oneindig lang terwijl we er eigenlijk vrij snel waren.”Hier ligt ze, twee personen peer keer mogen in de ruimte ik zal Ibrahim even halen.”zei Samir kortaf terwijl hij de kamer inliep om Ibrahim te halen, waarna ze vervolgens beide de kamer weer uit kwamen, Ik keek hem even met een boze blik aan. “Jullie kunnen naar Samira toe.”Zei Ibrahim kortaf in het openbaar terwijl hij zich op de stoel liet vallen. Gek genoeg had ik geen medelijden met hem, het was zijn eigen schuld dat Samira hier lag, ze had bij ons moeten blijven en niet naar hem toe moeten gaan en dat zou die nog wel te horen krijgen. Ik liep samen met Michael de kamer in waar Samira lag, op haar gezicht had ze een wond maar voor de rest zag ze er goed uit, het leek alsof ze sliep maar alsnog gaf het me een raar gevoel. Ik streelde zachtjes door Samira haar haren. Het voelde zo raar dat ze ineens daar lag. ‘Zo zie je haar drie weken niet en zo zoek je haar op in een ziekenhuis”Zei ik tegen Michael. Ik hoorde dat hij diep adem haalde. “Vind je het eng?”Vroeg ik. “Eigenlijk wel.”Zei hij eerlijk. Ik legde mijn hand op zijn schouder.”Ze is sterk en ze overleefd het wel.”Zei ik ondanks dat ik daar niet zeker van was. Hij glimlachte even en keek toen naar Samira. “Ik geef je wel even wat tijd alleen met Samira”Zei ik en liep de kamer uit. Toen ik Ibrahim tegen kwam kon ik me niet meer inhouden. “Het is allemaal jou schuld dat mijn dochter hier nu ligt!”Zei ik boos. “Mevrouw ik begrijp dat u boos bent maar het was een ongeluk.”Zei Ibrahim tegen mij in. “Het is jou schuld! Als ze jou nooit had leren kennen was er niks gebeurd en lag ze hier nu niet, zodra ze uit het ziekenhuis in gaat ze mooi weer mee naar ons huis en krijgt ze niks meer te maken met jou! Je hebt een slechte invloed op haar.”Zei ik. “Dat is niet waar!”Zei Samir tegen mij die het voor Ibrahim opnam. “Bemoei jij je er niet mee het is zijn schuld en daar blijf ik bij.”zei ik kwaad terwijl ik het gebouw uitliep. Ik had hem hier misschien wel mee gekwetst maar mijn besluit stond vast. Samira kwam na het ziekenhuis weer thuis wonen en het contact met Ibrahim word verbroken. Dit is zijn schuld en dat neem ik hem kwalijk.