Chapter twenty-seven

‘Ik denk dat ik nog een klein geschenkje voor jullie heb.’ ‘Maar Kerstman, we hebben allemaal al iets gehad.’ Hoor ik Lucy zachtjes zeggen. ‘Dit was ook niet mijn bedoeling, maar ik moest dit doen.’ Zegt hij met zijn zware stem. Ik ben al beetje bij beetje recht gaan zitten wat telkens iets meer lukt. ‘Cherly!’ hoor ik Lucy hard gillen en haar voetjes laten telkens kleine geluidjes achter op de grond. Met kleine stapjes probeer ik uit de koets te geraken, wat telkens beter lukt. Het lijkt nooit of dat ik in het koude water heb gezeten. Lachend neem ik haar in mijn armen. ‘Hey Lucy.’ Zeg ik wanneer ik haar in haar prachtige ogen kijk. Ook Susan is bij ons komen staan en geeft mij een kleine knuffel, alleen Peter staat er nogal raar bij. Ik zie in zijn ogen dat hij niet weet wat hij moet doen. Maar ik heb hem zo hard gemist dus ik kan het niet laten om mij ook in zijn armen te laten vallen. Lachend kijk ik naar de bevers. ‘Wat ben ik blij dat je ongedeerd bent.’ Zegt meneer bever en ook mevrouw bever ziet er gelukkig uit. ‘Ik heb Edmund gezien. Zeg ik dan en meteen zijn alleen hoofden op mij gericht. ‘Hoe is het met hem?’ en meteen kijk ik in het bezorgde gezicht van Susan. ‘Het ging best goed, maar ik weet nu niet waar hij is..’ een grote zucht vlucht uit Susan haar mond. ‘Ik.. kan het uitleggen waarom.’ Piep ik dan en in een sneltempo vindt het verhaal weer plaats in mijn hoofd. Susan kijkt me geschokt aan. Het gedeelte van dat ze familie van mij is heb ik er natuurlijk uitgehaald. ‘En toen heb ik haar gevonden.’ Zegt de Kerstman trots. ‘Meisje..’ zegt Susan nog steeds geschokt, haar armen vliegen rond mij. Lucy haar kleine armpjes vliegen ook rond mij en bij het gedeelte dat ik Tumnus had gezien, had ze lichtjes geglunderd. Alleen toen ze hoorde dat de witte heks, hem mijn nam. Dat had ze natuurlijk verschrikkelijk gevonden. Net zoals ik. Mijn maag was ineengekropen toen ze de boeien van zijn poten hadden afgeslagen en hem aan zijn nekvel mee trokken naar een plaats waar ik totaal niks van weet. Peter had me een lichte klop op mijn schouder gegeven, terwijl ik wel meer verwacht had en mijn ogen hadden dat allemaal uitgesproken. Susan had het allemaal begrepen, maar hij niet. Waarom zijn jongens toch zo raar?