Hoofdstuk 19 - Voor jou

Jessica pov
Net nadat Nick weg was gegaan viel ze in slaap, ze kreeg nog een flashback…

Ze zat tegenover de dokter. De dokter sprak onmogelijke woorden uit; ‘Er een beenmergtransplantatie plaats vinden waarbij we het beenmerg vernietigen door bestraling en zware chemotherapie. Als de operatie goed verloopt, dan worden via het infuus nieuwe bloedcellen het beenmerg in gepompt.’ Zei de dokter. ‘E- en als de operatie niet goed verloopt?’ Vroeg Jessica stotterend. De dokter sloot zijn ogen en keek even naar beneden en toen Denise en Paul. De dokter schudde zijn hoofd. Langzaam stroomde er een traan over Jessica’s wang.

Ze schrok wakker door een stem die door de omroepspeakers van het ziekenhuis knalden. Hoe komt er iemand op om het volume zo hard te zetten dacht ze. Ze bedekte haar oren. Maar toen horode ze iets wat haar bekend voor kwam. ‘Jessica, deze is voor jou…’ riep de stem van Nick door de speakers.

Nick pov
Jessica, deze is voor jou…’ riep Nick door de microfoon. Hij was samen met Joe het omroepkamertje van het ziekenhuis in geslopen, beiden hadden ze de capuchon van hun vesten op en een zonnebril. Want als ze herkend werden, hadden ze een groot probleem. Nou, Joe had natuurlijk al een verbod, en Nick kon er zeker geen gebruiken. ‘Toe maar!’ Zei Joe die een paar kasten voor de deur zette om de deur te blokkeren. Nick begon te spelen op zijn gitaar.

Jessica pov
Jessica begon te glimlachen, ze genoot om de stem van Nick te horen. Hij zong een prachtig liedje. Zachtjes zong ze mee met Nick. ‘Schiet op! Er staan allemaal bewakers voor de deur!’ Hoorde ze Joe schreeuwen. Ze schoot in de lach. Ze hoorde gebonk door de speakers. ‘Pak ze!’ Hoorde ze iemand schreeuwen.

Nick pov
De deur vloog open en hij rende samen met Nick door de omroepkamer. De mannen stormden rond de tafel achter hun aan. Dit gaf hun een kans te ontsnappen. Ze renden het kamertje uit, de vele gangen in. Nick keek even snel achterom. Er renden minstens vijf bewakers achter hun aan. ‘Harder! Daar rechts!’ Schreeuwde Joe.

Jessica pov
Jessica hoorde niets meer door de speakers, ze waren waarschijnlijk weggerend. Toen hoorde ze een geluid vanaf de gang harder worden. Ze zag in een flits Joe en Nick voorbij rennen. Nick liep een stukje terug en zwaaide even naar haar voor het raam. Joe ging erbij staan en glimlachte even naar haar. Vrolijk zwaaide Jessica terug. Toen hoorde ze geschreeuw. Joe keek opzij en trok Nick mee. Jessica ging weer recht liggen en keek naar het plafond. Ze vroeg zich af wat voor verschrikkelijke droom ze de nacht zou hebben. En inderdaad viel in slaap en droomde, maar de droom was niet verschrikkelijk. De droom had ze eerder beleefd…

Toen zag ze een prachtig paviljoentje staan. ‘Wauw!’ Zei ze zachtjes. Nick trok haar mee het trappetje op. ‘Nou laat eens zien wat je kan.’ Zei Nick. ‘Uhm… Nee, dank je.’ Zei Jessica. ‘Kom op!’Zei Nick. Jessica zuchtte even en maakte wat slome danspassen met haar voeten. Nick glimlachte even. ‘Oh! Lach je me uit? Doe het zelf eens dan!’ Zei Jessica. ‘Ten eerste, ik lachte je niet uit. En ten tweede, oké.’ Zei Nick die een glimlach op zette. ‘Oké, leg je hand op mijn schouder.’ Zei Nick terwijl hij haar andere hand vast pakte en zijn vrije hand op haar heup legde. Hij werd er zelf een beetje nerveus van. ‘Volg mij.’ Zei Nick die voorzichtig zijn voeten bewoog. Jessica volgde zijn stappen en deed de stappen na, maar dan andersom. Toen Jessica eenmaal de stappen door had hoefde ze niet meer naar haar voeten te kijken. Ze keek naar Nick…

Maar toen ze wakker werd was Nick er niet. Het was de zuster die haar wakker maakte. ‘De Transplantatie gaat zo beginnen.’ Zei de zuster. De zuster duwde haar bed de kamer uit en liep door de gangen heen, een grote witte kamer in.

Nick pov
Nick zat in de wachtkamer, met zijn ouders, Kevin en Lacy. Joe was natuurlijk thuis en Danielle paste op Frankie. Nick pakte een foldertje van tafel; ‘Beenmergtransplantaties’ stond erop. Hij bladerde het foldertje door tot op de laatste bladzijde. Hij las een van de laatste zinnen, ‘Minder dan de helft van de transplantaties werken bij de patient.’ Hij gooide het boekje op de tafel en legde zijn hoofd in zijn handen. ‘Het lukt vast en zeker.’ Zei Paul die een arm om Nick heen sloeg. Nick schudde zijn hoofd.

Na een paar uur zijn Paul, Denise en Kevin en Lacy naar huis gegaan. Nick stond erop dat hij zou blijven. Hij zat er al uren, maar hij was helemaal niet moe. Hij keek zenuwachtig naar het lampje boven de kamer waar Jessica op dit moment lag Het lampje was al uren lang rood. Het lampje sprong op groen en er gingen twee dokters naar buiten. Brown kwam ook de kamer uit en liep naar Nick toe. ‘Je kunt nu heel even bij haar kijken.’ Zei Brown. Nick veerde op en volgde hem de kamer in. Daar lag ze, haar gezicht was wit en er lagen een aantal buisjes en slangetjes over haar heen. ‘De transplantatie is goed verlopen, ik ga zo wat tests doen en dan hoort u morgen of het aan zal slaan.’ Zei Brown. Nick knikte. Brown wees hem weer naar de uitgang van de kamer. Nick staarde naar het einde van de lange witte gang. Langzaam liep hij weer naar zijn stoel. Hij zat er ongeveer een uur toen zijn ouders en Kevin aan kwamen lopen. ‘Hoe ging het?’ Vroeg Kevin. ‘Brown zei dat de transplantatie goed was verlopen.’ Zei Nick. De andere drie zuchtten opgelucht. Maar Nick niet, volgens hem kon er nog van alles mis gaan. ‘Oké, wij gaan met Dhr. Brown praten, jullie wachten hier.’ Zei Paul. Paul en Denise liepen naar het kantoortje tegenover hun wachtplek. Nick herkende het kantoortje, het was het eerste kamertje dat hij in was geweest toen hij voor het eerst in het ziekenhuis kwam, het kantoortje van Dhr. Brown. Denise en Paul waren aan het wachten in zijn kantoortje. Brown kwam er aan gelopen. Kevin veerde op en liep naar hem toe. ‘En?’ Vroeg Kevin. Kevin botste tegen hem op en de stapel papieren viel uit Brown zijn handen. ‘Ho, rustig jongeman. Ik moet even de uitslagen goed doorlezen.’ Zei Brown. Kevin hielp snel de papieren op te rapen. Brown ging naar binnen en begon het gesprek. Kevin en Nick wachtten nu al bijna een uur. Toen ging de deur open. Brown kwam naar buiten en keek even naar de jongens. Hij keek even naar beneden en liep toen de lange witte gang uit. Toen kwamen Denise en Paul naar buiten. Nick en Kevin veerden op. Maar toen zag Nick het, de blik van zijn vader en de rode, tranerige ogen van zijn moeder. Hij zakte neer op zijn stoel en legde zijn hoofd in zijn handen. Tranen stroomden over zijn wangen. ‘Nick…’ Zei Paul. Nick stond op en begon keihard de gang in te rennen. Dokters en patiënten die in de gang liepen gingen vluchtig aan de kant. De tranen stroomden over zijn wangen. Hij pakte de schouder vast van Dhr. Brown. Die hij was nagerent. ‘Alstublieft, zeg dat het niet waar is. Zeg dat Jessica blijft leven!’ Zei Nick met tranen in zijn ogen. Brown draaide zich om. ‘Sorry, jongen. Dat kan ik niet.’ Zei Brown die zelf moeite had om zijn tranen op te houden. ‘Kunt u haar niet meer helpen? Alstublieft! Ik zal alles doen!’ Riep Nick. ‘Het spijt me.’ Zei Brown die een hand op zijn schouder legde, zich omdraaide en toen wegliep. Nick liet zichzelf met zijn rug tegen de muur vallen. Hij zakte naar beneden, met zijn handen in zijn haar. Daar zat hij, in een lange witte gang, ineengekropen tegen de muur aan.